หลุม 10 เราข้ามถนนไปถึงหลุมกลับรถ Pont-Royal เป็นสนามกอล์ฟสไตล์อเมริกันที่สนุกสนานและหลากหลาย บางครั้งเส้นทางเป็นป่าบางครั้งล้อมรอบไปด้วยบ้านและหมู่บ้าน Pierre & Vacances หลุมเบอร์ดี้นั่งข้างหลุมที่พาร์เป็นคะแนนที่ยอดเยี่ยม ไม่มีใครวาดเหมือนกัน

RAS ในพาร์ 4 คลาสสิกนี้โดยเบี่ยงออกไปทางขวาเล็กน้อยหากไม่ใช่พัตที่สองนี้ด้วยโพสต์ที่เข้าใหม่หรือป้อนลูกน้ำซ้ำ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นวันพัตต์ของฉัน

บนบัตรคะแนนของฉัน: โดย

หลุม 11 หลุมลายเซ็นอื่น ๆ พาร์ 3 ของ 190 เมตรที่บ้าคลั่งมีลมพัดแรง (ชัด ๆ ) เทือกเขาแอลพิลล์อยู่เบื้องหลังและหุบเหวต้อนรับระหว่างทีกับกรีน เมื่อออกแบบสนาม Severiano Ballesteros จะต้องตีลูกประมาณ 7 ลูกจากแท่นทีด้านหลัง (สร้างขึ้นเป็นพิเศษสำหรับโอกาส) เพื่อระบุตำแหน่งของกรีนอย่างแม่นยำ ขึ้นอยู่กับทิศทางของมิสทรัลการเลือกไม้กอล์ฟอาจแตกต่างกันไปตั้งแต่เหล็ก XNUMX ตัวจนถึงไดรเวอร์!

ฉันกลืนอึกลึกก่อนที่จะตีไม้ 3 อันซึ่งสิ้นสุดระยะหนึ่งโหลหลาจากธง ฉันรีบพาสองพัตต์ของฉันและวิ่งหนีเกือบจะวิ่งไปที่หลุมถัดไป ว้าวดัชนีชี้วัดของฉันปลอดภัยและมั่นคง! ฉันเริ่มคิดเกี่ยวกับบันทึก

บนบัตรคะแนนของฉัน: โดย

หลุม 12 พาร์ 4 ขึ้นเนินเล็กน้อย ฉันอยู่ที่ +1 หลังจาก 11 หลุม แต่สิ่งสำคัญคือต้องไม่ถูกพาไป อย่าหลงทาง อย่าหนี ... ล้มเหลวฉันปล่อยรถไปทางขวาเล็กน้อยและเห็นลูกจมลงไปในป่า ฉันไม่ละสายตาจากจุดเข้าบอล แต่เมื่อไปถึงที่นั่นมันเป็นไปไม่ได้ที่จะพบ ฤดูใบไม้ร่วงต้องมีลูกสนและใบไม้อยู่ทั่วไป เนื่องจากชั่วโมงนี้สายไปแล้วและฉันไม่มีเวลาว่างเลยฉันจึงตัดสินใจทิ้งลูกบอลในป่าโดยประมาณที่ฉันคิดว่ามันไปเกยตื้น โดยไม่ต้องรับโทษ. ดังที่เพลโตชี้ให้เห็นในสมัยของเขาจิตใจมีความสำคัญมากกว่ากฎ และในการเล่นกอล์ฟฉันก็โกรธอย่างสงบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีความบ้าคลั่งในการเล่นแล้วมันก็เป็นความจริงอะไรพวกเรามือสมัครเล่นเราไม่มีมาร์แชลหรือผู้ชมที่จะบอกเราได้ว่าบอลตกลงไปที่ไหน

ฉันโฟกัสใหม่โดยไม่มีความเสียหายจากนั้นจัดการเพื่อหลีกเลี่ยงดงต้นโอ๊กโฮล์มที่ Ballesteros ลืมไว้ตรงกลางแฟร์เวย์ ฉันใช้สองพัตแบบดั้งเดิมของฉันและทำได้ดีกับปิศาจ ไม่เคยถูกพาไป

บนบัตรคะแนนของฉัน: ปิศาจ (คะแนนจริง: อย่างน้อยปิศาจสามอย่าง, แม้จะถูกตัดสิทธิ์)

หลุม 13 พาร์ 3 สั้น ๆ แต่ส่วนใหญ่เป็นลูกแดง (118 เมตร) สีขาวสูงเกือบ 160 เมตรโดยมีสิ่งกีดขวางทางน้ำในการป้องกันและบังเกอร์บนปีก นี่เป็นหนึ่งในลักษณะเฉพาะของหลักสูตร: พาร์ 3 ทั้งสี่ของมันได้รับการปกป้องจากสิ่งกีดขวางและไม่มีที่ว่างสำหรับข้อผิดพลาด ฉันกลั้นหายใจและตบเหล็ก 6 แรง ๆ แล้วลมเข้าที่หลัง ต่อมาฉันพบเบอร์ดี้ที่นักท่องเที่ยว Pierre & Vacances ทุกคนยังจำได้ กลับมาทำธุรกิจ!

แน่นอนว่าพัตเตอร์ใหญ่ของฉันอยู่ในเกณฑ์ดี ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะฉันเป็นคนถนัดซ้ายที่เล่นมือขวาหรือว่าเป็นเพราะสมองของฉันมัว แต่ฉันไม่เคยใช้พัตเตอร์ธรรมดาได้เลย ความรู้สึกเป็นศูนย์เจ้าหน้าที่อำนวยความสะดวกของฉันทำได้ดีกว่าฉัน เลยใช้พัตเตอร์แบบเดียวกับแบร์นฮาร์ดแลงเกอร์ สองหรือสามครั้งต่อเดือนในหลักสูตรมักจะมีใครบางคนที่รู้สึกว่าจำเป็นต้องบอกฉันว่าตอนนี้ห้ามแล้ว ในขณะที่ฉันกำลังคร่อมกฎอยู่ฉันตอบว่ามันเป็นเท็จมันเป็นเพียงจุดยึดที่สามที่ห้าม

ไม่กี่ปีที่ผ่านมาในการเดินทางไปมอริเชียสครั้งแรกฉันพบว่าพัตเตอร์ยาวของฉันถูกตัดครึ่ง เขาไม่ได้ต่อต้านการเดินทางด้วยเครื่องบินและชั้นเชิงของพนักงานขนกระเป๋าของ Roissy ช่วงเวลาแห่งการไว้ทุกข์ผ่านไปฉันได้เที่ยวชมสนามกอล์ฟทั้งหมดบนเกาะด้วยความหวังว่าจะได้พบ เปล่าประโยชน์. ดังนั้นฉันจึงยืมพัตเตอร์คลาสสิกที่ฉันใช้เป็นเวลาสิบวันเช่นพัตเตอร์ยาวทำให้กระดูกสันหลังโค้งงอได้อย่างสมบูรณ์ เช่นเดียวกับ Quasimodo หรือแม้แต่ Robert Garrigus เมื่อเขายืมพัตเตอร์ของลูกเป็นเวลาหลายเดือนเพราะเขารู้สึกดีขึ้นกับมัน ในกรณีเหล่านี้เราดูโง่เล็กน้อย แต่นั่นคือหรือเพิ่มครึ่งโหลที่ดีในสกอร์การ์ดของเขา ทางเลือกของฉันถูกสร้างขึ้นอย่างรวดเร็ว

บนบัตรคะแนนของฉัน: เบอร์ดี้

หลุม 14 เปลี่ยนทัศนียภาพจนถึงวันที่ 18 โดยส่วนสุดท้ายจะเป็นไม้และกลิ่นลาเวนเดอร์และไธม์ วางพาร์ 5 สั้น ๆ (455 เมตร) แคบมากและมีเทคนิคด้วยการฝึกทางซ้ายและบังเกอร์ต้อนรับอีกด้านหนึ่งที่ส่วนท้ายของไดรฟ์ ไม้ 5 ลูกไฮบริดลิ่มและสองพัตต่อมาฉันออกพาร์ ดูเหมือนว่า Ronsard

บนบัตรคะแนนของฉัน: โดย

หลุม 15 ฉันยังคง +1 และเหลือเพียง 4 หลุมตอนนี้ไม่มีเวลายุ่ง อย่าหลงทาง อย่าหลงทาง ฉันมาถึงพาร์ 4 ที่สวยงามแคบและตัดในป่าสน Aleps ฉันเลือกเหล็ก 9 สำหรับการยิงครั้งที่สองของฉันขึ้นเนิน 115 หลา ยกเว้นว่าลูกของฉันตกลงไปด้านหลังกรีนโดยตรง ฉันรู้ว่าฉันใช้เหล็ก 6 แทนเลข 9 ซึ่งเป็นเกี๊ยวที่ฉันทำโดยเฉลี่ย 3-4 ครั้งต่อปี ฉันเล่นซ้ำจังหวะโดยเห็นได้ชัดว่าไม่มีการลงโทษ ท้ายที่สุดฉันไม่มีแคดดี้ ไม่มีผู้ชมที่จะหยุดบอลเมื่อออกจากกรีน ฉันลงเอยด้วยการพัตต์ขึ้นเนิน 1,50 เมตรลาดขวา - ซ้าย ไม่ใช่เรื่องง่าย. ฉันผ่านหลุม XNUMX เมตรและจากนั้นสามพัตต์แรกของวัน มันน่าเบื่อจุดที่หายไปอย่างโง่เขลา

บนบัตรคะแนนของฉัน: ปิศาจ (คะแนนจริง: อย่างน้อยปิศาจคู่แม้จะถูกตัดสิทธิ์)

หลุม 16 พาร์ 4 ที่เลี้ยวขวาและช่องทางเป็นสีเขียว แนวทางสำหรับเวอร์ชัน Hunter Mahan Ryder Cup กล่าวคือมีรอยขีดข่วนบังคับให้ฉันต้องตัดสินใจซื้อปิศาจใหม่ ฉลาดมากตอนนี้ฉันอยู่ที่ +3 แล้วและเราจะต้องทำงานอย่างหนักเพื่ออย่างน้อยก็เท่ากับบันทึกของฉัน นอกจากนี้มันเป็นเวลาพลบค่ำและเราเห็นน้อยลงเรื่อย ๆ ค่อนข้างเป็นสัญลักษณ์

บนดัชนีชี้วัดของฉัน: ปิศาจ

หลุม 17 ตัวหลบซ้าย 340 เมตรซึ่งมีปัญหาหลักอยู่ที่สีเขียวรูปถั่วมีเนินที่คู่ควรกับออกัสตา ฉันเป็นสองคนบนกรีนโดยมีการพัตตัวใหญ่ 8-9 เมตร (ใหญ่) และทางลาด (ใหญ่) จากขวาไปซ้าย แม้ว่ามันจะเกือบจะมืด แต่ฉันก็ใช้เวลาของฉันและเดินไปรอบ ๆ หลุมเช่นเดียวกับเสือรอบ ๆ เหยื่อ ฉันเกือบจะนอนด้วยมือเดียวเหมือน Camillo Villegas แต่เนื่องจากฉันไม่แน่ใจว่าจะลุกขึ้นได้ฉันจึงกลั้นไว้ ปริมาณการพัตของฉันดูเหมือนจะดี แต่ลูกบอลกำลังดิ้นรนเพื่อหยุดและหยดไปทางซ้ายสองเมตร สถานการณ์เป็นเรื่องร้ายแรง ถ้าไม่อยากเลิกอัดต้องพัตต์นี้ เขาเข้าไปชิดขอบซ้าย ฉันใช้กำปั้นของฉันในความมืดและความเฉยเมยทั่วไป

บนบัตรคะแนนของฉัน: โดย

หลุม 18 พาร์ 5 ที่โหวตทางซ้ายใจกลางป่า ฉันเห็นได้ชัดว่าโชคไม่ดี (ที่จะพูด) เข้าร่วมเกมที่สามซึ่งยังไม่ได้เล่นท่าที่สองในขณะที่เราไม่เห็นอะไรมาก นอกจากนี้หนึ่งในพวกเขาพยายามสี่ครั้งก่อนที่จะตี ด้วยการที่เบอร์ดี้พัตต์สั้นเข้าเส้นและภรรยาของฉันโทรหาฉันทันทีหลังจากที่โบกี้สองครั้งขอให้ฉันซื้อไม้กายสิทธิ์นั่นอาจเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันโกรธมากที่สุดในชีวิต

มันคือชั่วโมงแห่งความจริง ฉันขับรถแบบลูกผู้ชาย แต่ถูกต้องเนื่องจากฉันอยู่บนแฟร์เวย์และด้านบนของที่ราบสูงด้วยมุมที่เหมาะสำหรับการถ่ายภาพถัดไป กรีนอยู่ไกลเกินไปและเนื่องจากฉันไม่มีที่ว่างสำหรับข้อผิดพลาดทั้งสองด้านฉันจึงเลือกใช้ไฮบริดที่มีมนต์ขลังของฉันที่ฉันโยนในแบบที่น่ารังเกียจ ... ฉันรู้สึกว่าฉันได้ก้าวมาถึงระดับนี้ในช่วงสองปีที่ผ่านมา การยิงพลาดของฉันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจ แต่โทษน้อยกว่าเมื่อก่อนมาก

ฉันเหลือ 80 เมตรและหลุมนั้นได้รับการป้องกันอย่างแน่นหนาจากอุปสรรคน้ำทางด้านซ้ายและบังเกอร์ทางด้านขวา พระจันทร์เต็มดวงทำให้ฉันสามารถมองเห็นธงได้ ฉันรอให้กรีนเคลียร์เพื่อตีหนึ่งในจังหวะที่สำคัญที่สุดในอาชีพของฉันโดยไม่แยแสโดยทั่วไป หรือเกือบจะเป็นเพราะภรรยาของฉันและเด็กหญิงตัวน้อยวัย 9 ขวบครึ่งของฉันที่กลับมาจากสวนสัตว์บาร์เบนเพื่อมารับฉันกำลังรอฉันอยู่ที่บันไดของคลับเฮาส์ ... เล่นโทรศัพท์มือถือของพวกเขา ดังนั้นมันจะอยู่ในความเฉยเมยโดยทั่วไป

จังหวะแซนด์เวดจ์ของฉันตรงนั่นคือสิ่งสำคัญ แต่ระยะสั้นเกินไป 6 เมตร การพัตต์ที่กำลังจะมานั้นเป็นการขึ้นเนินและเราสามารถเดาความชันทางซ้าย - ขวาที่สูงชันได้เหมือนกับหลุมก่อนหน้านี้ ไม่ใช่เรื่องง่าย. ฉันบอกตัวเองว่าถ้าฉันโจมตีมากเกินไปฉันจะเข้าใกล้โบกี้มากกว่าเบอร์ดี้ และนั่นจะเท่ากับคะแนนที่ดีที่สุดของฉันก็จะเป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ฉันพัต ... ขณะที่ลูกสาวของฉันเริ่มวิ่งไปในทิศทางของฉันและตะโกนว่า "มาพ่อ!" ". ในช่วงเวลานี้ลูกของฉันลงทางลาดชันและผ่านหลุม 3 เมตรที่ดี มันเป็นไปไม่ได้ ! โซฟีทำให้ฉันรีเมคเรื่อง "The Little House on the Prairie" ในขณะที่ฉันเล่นพัตต์ที่สำคัญที่สุดในอาชีพของฉัน นอกจากนี้ยังได้กลิ่นแบบขนหัวลุกเต็มจมูกเรื่องนี้

ฉันรู้สึกอายอย่างเห็นได้ชัด ในกีฬาเทนนิสในกรณีเหล่านี้เราไม่ลังเลที่จะมอบลูกบอลสองลูก มันควรจะเหมือนกับกอล์ฟ ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจอย่างมีเหตุผลที่จะย้อนกลับและใส่ลูกบอลกลับ แน่นอนฉันสามารถเห็นความลาดชันของการระเบิดได้ แต่อย่างไรก็ตามฉันจะมั่นใจได้ว่าพาร์ ลูกบอลของฉันหลุดออกไปยังคงแรงเกินไปเล็กน้อย แต่เมื่อรีโมทคอนโทรลตกลงไปที่เป้าหมายด้วยความเร็วเต็มที่ เบอร์ดี้! ฉันเพิ่งเซ็นการ์ด 74 และทำลายสถิติของฉัน นั่นเป็นเพียง 8 จังหวะมากกว่าคะแนนของ Severiano Ballesteros (66, -6) ในการเปิดหลักสูตรในปี 1992 ช่างเป็นวันที่น่าจดจำจริงๆ! ฉันภูมิใจในตัวเองได้ คืนนี้คงหลับสบายแน่ ๆ ...

บนบัตรคะแนนของฉัน: โดย (คะแนนจริง: อย่างน้อยปิศาจแม้จะถูกตัดสิทธิ์)

คะแนนสุดท้าย: +2 (คะแนนจริง: อย่างน้อย 10 และเทลงในคอนกรีตที่มีน้ำมันดินและขน)

ฟรองค์ ครูโด

หากต้องการดูส่วนแรกของบทความนี้ ici cliquez