Είναι μία από τις τέσσερις Γαλλίδες παίκτριες που κέρδισαν το Γαλλικό Όπεν το 2004. Για τη Swing Féminin, η Stéphanie Arricau ανατρέχει στην εξαιρετική της καριέρα. Συνέντευξη.

Stéphanie Arricau: «Έκανα μια τρύπα κατά τη διάρκεια του απολυτηρίου γκολφ»

Stephanie Arricau – φωτογραφία Isogood_patrick/Flickr

Γεια σου Stephanie, τι κάνεις;

Πρόσφατα, ήμουν ακόμη ομοσπονδιακός προπονητής στο Pôle Espoir στην Τουλούζη, αλλά έκλεισε τις πόρτες του για τα καλά αυτό το καλοκαίρι επειδή ο Pascal Grizot ήθελε να συγκεντρώσει τα δύο εθνικά προπονητικά κέντρα στο Terre Blanche και στο Golf National. Τώρα βοηθάω τον Benoît Ducoulombier, ο οποίος ήταν ο προπονητής μου, στο γήπεδο γκολφ Saint-Donat* (Alpes-Maritimes). Είμαι εκεί κάθε δεύτερη εβδομάδα. Φροντίζω και για την ψυχική προετοιμασία των νέων σε αρκετά πρωταθλήματα. Είναι ένα θέμα που με γοητεύει. Με την ίδια αιώρηση και την ίδια σωματική διάπλαση, είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο.

Γιατί τερματίσατε την καριέρα σας στα τέλη του 2008, όταν δύο χρόνια νωρίτερα είχατε κερδίσει δύο ακόμη τουρνουά στην ευρωπαϊκή πίστα;

Είχα πρόβλημα με την επαναφορά των στόχων και το ζήτημα της μητρότητας είχε αρχίσει να τίθεται. Και τα κορίτσια γίνονταν όλο και πιο σπορ και μιας και δεν ήμουν πολύ αθλητική, άρχισα να παίρνω μέτρα, μου κόστισε.

Ήσασταν πρωταθλητής Γαλλίας, εξελέγηκατε Ευρωπαίος παίκτης γκολφ της χρονιάς το 2004 και κερδίσατε τέσσερα τουρνουά στην ευρωπαϊκή πίστα, συμπεριλαμβανομένου του Lacoste Ladies Open. Ποια είναι η καλύτερη ανάμνηση της καριέρας σας;

(Σκέφτεται) Θυμάμαι το κτύπημα της νίκης μου στην Ολλανδία, το 2006. Ένα κτύπημα 2 μέτρων, δεξιά-αριστερά. Αν το επέστρεφα, κέρδιζα. Είπα στον κουμπάρο μου, ο οποίος ήταν τοπικός επαγγελματίας, ότι έκανα είκοσι χρόνια προπόνηση στο βάζοντας πράσινο για να χτυπάω αυτά τα είδη πλαστών. Εξακολουθώ να βλέπω την μπάλα να κυλά και μετά να εξαφανίζεται. Ήταν ένα πολύ δυνατό συναίσθημα.

Και το Lacoste Ladies Open; Είσαι μία από τις τέσσερις Γαλλίδες, μαζί με τη Σελίν Ερμπέν, την Πατρίσια Μενιέ-Λεμπού και τη Μαρί-Λορ ντε Λορέντσι, που κέρδισαν το Εθνικό Όπεν…

Ειναι διαφορετικο. Την τελευταία μέρα, πρέπει να ήμουν δύο ή τρεις πόντους πίσω στο προβάδισμα και ήμουν στο προτελευταίο παιχνίδι. Είχα παίξει πολύ καλά, υπέγραψα το δελτίο μου και μετά περίμενα σε μια Algeco να τελειώσουν όλα τα παιχνίδια. Η συγκίνηση δεν ήταν η ίδια γιατί η νίκη δεν εξαρτιόταν από εμένα.

Και η χειρότερη μνήμη σου;

Μια στιγμή έμεινε μαζί μου. Ήταν στη Γερμανία όταν ξεκίνησα, το 2001 ή το 2002. Στο Ανόβερο πιστεύω. Το ξενοδοχείο μου και τα εστιατόρια ήταν σάπια, ήταν άσχημο, υπήρχαν ηλεκτρικοί πυλώνες παντού και… Είχα χάσει το κόψιμο κατά ένα σημείο. Θυμάμαι ότι πέταξα τα παπούτσια μου στο δωμάτιό μου. Αναρωτήθηκα τι έκανα εκεί, σχεδόν ήθελα να κλάψω.

Τι αναμνήσεις έχετε από την περιοδεία LPGA, όπου δοκιμάσατε την τύχη σας το 2005;

Η μνήμη των πολύ καλά προετοιμασμένων διαδρομών και ενός ενημερωμένου και πολύ παρών κοινού. Ο κόσμος ζητούσε από τους παίκτες γάντια, αυτόγραφα, χωρίς να είναι απαραίτητα σταρ. Για μένα ήταν μια μονότονη ζωή, με τα ίδια εστιατόρια, τα ίδια ξενοδοχεία. Μη έχοντας κάνει το κολέγιο εκεί, δεν γνώριζα πολλούς ανθρώπους, εκτός από τον πατέρα του γιου μου, που με συνόδευε τότε. Ούτε η νοοτροπία ήταν ίδια. Στις Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχεί το πνεύμα του ανταγωνισμού, ήμασταν σβέλτοι ακόμα και για να προπονηθούμε στο putting green, ενώ στην Ευρώπη ήταν πιο ελαφρύ, πιο φιλικό.

Ποιο ήταν το δυνατό σου σημείο και ποιο το αδύνατο σημείο σου;

Μου άρεσε πολύ το wedging, είτε ήταν το 52 μου είτε η σφήνα μου, καθώς και οι τροχιές. Μου άρεσε να παίζω με τα εφέ, να ψάχνω τις σημαίες στις γωνίες των πρασίνων. Οπότε τα πήγαινα καλά όταν φυσούσε. Όταν κέρδισα το Πορτογαλικό Όπεν στο Κασκάις το 2006, επέστρεψα ένα φύλλο 65 την τελευταία μέρα κάτω από την καταιγίδα, το καλύτερο σκορ της καριέρας μου! Μετά, το δυνατό μου σημείο συνδέεται με το αδύνατο σημείο μου. Τα πήγαινα καλά με το wedging γιατί με το μικρό μου σκελετό, δεν άργησα πολύ στην οδήγηση. Ήταν δύσκολο για μένα να πετύχω το par 5s σε δύο. Στο τέλος της καριέρας μου, είναι περιορισμένο αν δεν χρειαζόταν να παίξω ένα 9 iron στο τρίτο σουτ. Έπαιξε επίσης στην απόφασή μου να αποχωριστώ τους συλλόγους μου.

Έχετε κάνει ποτέ μια τρύπα σε ένα;

Έχω φτιάξει πολλά, αλλά δεν μπορώ να ξέρω πόσα ακριβώς. (Αυτή πιστέυει) Ίσως επτά… Κάποτε, ήταν η μέρα του απολυτηρίου, περνούσα το τεστ του γκολφ. Η δασκάλα γυμναστικής, η οποία ήταν η μητέρα του Arnaud Tillous (συνάδελφός μας εκδότης του Εφημερίδα γκολφ), δεν ήξερα τι βαθμολογία να μου δώσω. Λοιπόν, μου έδωσε ακόμα 20/20 στο τέλος (Γέλια). Μια άλλη φορά επίσης, σε μια πολύ όμορφη διαδρομή στην Ιρλανδία, το όνομα της οποίας ξεχνώ, κατάφερα να κάνω μια τρύπα στις 6… ενώ υπήρχε ένα αυτοκίνητο που έπρεπε να κερδίσω στις 17.

Υπάρχει κάποιος παίκτης που θαυμάζεις;

Άνικα Σόρενσταμ. Έχει κάνει πολλά για το γυναικείο γκολφ. Θαύμασα την ψυχική της κατάσταση, γι' αυτήν τίποτα δεν ήταν αδύνατο, ακόμη και ένα σκορ 54. Είχα την ευκαιρία να μοιραστώ μερικά παιχνίδια μαζί της, συμπεριλαμβανομένης της δεύτερης μέρας στο Evian το 2004. Κρατήθηκα καλά μέχρι την παρ. 3 από 15, όπου έκανα δύο εξόδους με bunker και double bogey. Ξέφυγε και δεν την ξαναείδα, ήταν τέρας.

Ποια είναι η διαδρομή που σας έχει σημαδέψει περισσότερο κατά τη διάρκεια της καριέρας σας;

Αυτό που πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν το Royal Melbourne. Ένας σύνδεσμος, αλλά με τη βλάστηση των καυτών χωρών, ο ευκάλυπτος… ένα πραγματικό στολίδι. Εδώ έπαιξαν το President Cup πριν από λίγο καιρό (τον Δεκέμβριο του 2019). Οι εγκαταστάσεις είναι υπέροχες, χτυπούσα μπάλες εξάσκησης μέχρι το σκοτάδι όταν πλησίαζα στο τέλος της καριέρας μου. Θυμάμαι επίσης το Pro-Am, το οποίο έπαιζα με μέλη της Διοικούσας Επιτροπής του Γκολφ. Και εκεί, τους βλέπω να κυλιούνται στο πράσινο με το καρότσι τους. Δεν το είχα δει ποτέ, με είχε συγκλονίσει! Μου είπαν ότι τα χόρτα είχαν διαμορφωθεί έτσι ώστε να μπορείς να οδηγείς πάνω τους.

Μιλώντας για την Pro-Am, ποιο πιστεύετε ότι είναι το πιο κοινό ελάττωμα μεταξύ των ερασιτεχνών;

Για τους άνδρες, είναι απλό. Καθώς στο Pro-Am ξεκινήσαμε από τις ίδιες μπάλες, όλοι προσπάθησαν να με παρακάνουν (Γέλια). Θυμάμαι έναν τύπο που τα έδωσε όλα για 18 τρύπες αλλά δεν με πέρασε ποτέ και έφυγε απογοητευμένος. Ο Benoît Ducoulombier, που ήταν παρών εκείνη την ημέρα, τον είχε φιλοξενήσει αλλού. Στις κυρίες, παρατήρησα ότι δυσκολεύονται να σηκώσουν την μπάλα στις προσεγγίσεις.

Συνέντευξη από τον Franck Crudo

*https://golfsaintdonatgolfacademy.fr saintdonat.com/

Και σύντομα online: www.stephaniearricau.com