Θόρυβος, κλάματα και μανία για να θρηνήσουμε τον Ρουκέν. Ο Λε Ρουκέν είναι ο άσωτος γιος, ο αδελφός, ο εραστής, ο φίλος, που αυτοκτονεί χωρίς προειδοποίηση ή ακόμη και προφανή λόγο. Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες μπαίνουν ξανά στον πόλεμο στο Βιετνάμ το 1964, αυτή η ευκατάστατη και φαινομενικά χωρίς γεγονότα οικογένεια βρίσκεται στην εικόνα της χώρας της που προβάλλεται στη δική της βία. Στη Νέα Υόρκη, υπάρχει μόνο ένας παρθενικός τάφος, μνήμες και το φάντασμα του γιου που θαυμάζουν όλοι, που αναδύεται κατά καιρούς στα νευρωτικά όνειρα ενός συγγενή του, ανάμεσα στο Μπρούκλιν και την Times Square. Αυτό που ακολουθεί για όλους όσους τον γνώρισαν και τον αγάπησαν είναι μια μακρά κάθοδος στην κόλαση... «Θέλω μόνο ένα πράγμα: να μπορώ σε όλη μου τη ζωή να ρισκάρω και να μην θέλω να σταματήσω ποτέ» έγραψε ο Κολτές στη μητέρα του τον Μάρτιο. 26, 1968.

Η Léa Sananes, μια 22χρονη σκηνοθέτις, αναλαμβάνει να ξαναεπισκεφτεί την πολυτάραχη δραματουργό της Μεσσήνης σε ένα από τα πρώτα της έργα. Επιτυχημένο στοίχημα. «Αν αυτό το έργο είχε κίνηση, θα ήταν αυτό της εξάντλησης. Όλοι εμείς, μάρτυρες αυτής της ατελείωτης ιστορίας, αγγίζουμε την αιωνιότητα με τα δάχτυλά μας», εξηγεί αυτός ο νεαρός σκηνοθέτης που στο παρελθόν είχε διασκευάσει με επιτυχία το L'Eveil du Printemps του Frank Wedekind. Ο Bernard-Marie Koltès, ο οποίος έκανε πολλά ταξίδια μύησης στις Ηνωμένες Πολιτείες, έγραψε το Sallinger το 1977.

Είναι ανοιχτά εμπνευσμένο από το έργο της εικόνας της αμερικανικής λογοτεχνίας JD Salinger (με μόνο ένα L), συγγραφέα μεταξύ άλλων του Attrape-Cœurs. Το αποτέλεσμα είναι ένα πικρό, τραχύ, ασυμβίβαστο κομμάτι, όπου οι ηθοποιοί ανατριχιάζουν και δονούνται στις πιο ανύποπτες περιοχές της εσώτατης ύπαρξής τους. Εδώ όλα είναι απουσία, φάντασμα, προαισθήσεις, απογοήτευση, τύψεις, λύπη...

Οι πίνακες διαδέχονται ο ένας τον άλλον στο οδυνηρό ξόρκι του αγαπημένου προσώπου που προτίμησε να σβήσει τον εαυτό του από προσώπου γης παρά να πάει στον πόλεμο. Ένα έργο σαγηνευτικής έντασης που σερβίρεται από έναν νεαρό θίασο ηθοποιών που κατείχε το κείμενο του συγγραφέα, ο οποίος πέθανε πρόωρα ως αποτέλεσμα του AIDS το 1989.

Εκδικητικά riff

Και μετά υπάρχει η τελλουρική δύναμη του κειμένου. Αριστοτεχνικές λιτανείες με τη μορφή στοιχειωμένων εμμονών που συνοδεύονται από το αυθεντικό soundtrack εμπνευσμένο από τον Mark Alberts, εκδικητικά riff, rocky rock από τη Μεγάλη Αμερικανική Δύση, νυχτερινή σκληρότητα.

Η σκηνογραφία και τα φώτα του Arn'o, με πολλά voice-overs, κείμενα και προβαλλόμενα βίντεο, είναι αιχμηρά, ακατέργαστα, αισθητικά και τρομερά αποτελεσματικά. Οι χαρακτήρες παρελαύνουν και οικειοποιούνται εναλλάξ τη σκηνή και το εύρος των λέξεων με μεγάλη ενέργεια. Η συγκίνηση είναι στο αποκορύφωμά της για τη μεγαλύτερη σύγχυση ή την τέρψη του κοινού.

Οι ηθοποιοί της Rocking-Chair Collective γίνονται, όπως και ο συγγραφέας τους, πυρακτωμένοι μετεωρίτες, ξεκινώντας από τον Le Rouquin (Thom Lefevre), τον εξολοθρευτή άγγελο που απαγγέλλει τυφλά αποσπάσματα από τη Βίβλο ανάμεσα σε δύο υποτιθέμενες βωμολοχίες. Mâ (Claire Devere), η θαρραλέα, ανίδεη και ιδιόρρυθμη μητέρα, που αφηγείται ιστορίες με ήθος σε μια μεγάλη έκρηξη σαρδόνιου γέλιου. Αλ (Μαρκ Άλμπερτς), ο αλκοολικός πατέρας, πρώην στρατιώτης του αμερικανικού στρατού, ηρωικός βετεράνος παρά τον εαυτό του, που αγαπά τον Mâ και δεν μισεί τον εαυτό του. Η Άννα (Τζουλιέτ Ρέιναλ) η τρελή αδερφή που καλεί να χειρουργηθεί για να βάλει τέλος στην άσχημη άνοια της. Ο Leslie (Gabriel Tamalet), ο απαρηγόρητος αδερφός, που δεν μπορεί να μην καταταγεί στο Βιετνάμ σαν να αψηφούσε καλύτερα το φάντασμα του Rouquin. Η Carole (Marie Sanson), η σύζυγος του Rouquin, που θέλει να κάνει την οικογένειά της να κάνει σάλια, ενώ κλαψουρίζει στην ταφόπλακά της.

Τζουν (Μέγκαν Μαρτινέλ), η καλή φίλη της Κάρολ, η οποία, αδυνατώντας να κρατήσει το κερί, κρατά γερά τον ηλεκτρικό της φακό στο χέρι και τη συνοδεύει στα νυχτερινά ταξίδια της κηδείας της. Και τέλος ο Henry (Baudouin Sama), ο φίλος της Leslie, που μισεί τη χειραψία, καταδικάζει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και πηγαίνει σε νυχτερινά κέντρα κάθε βράδυ, επειδή τα κορίτσια κάτω από στροβοσκόπιες και χρωματιστά φώτα νέον έχουν το απαλό, πορτοκαλί δέρμα.

δραματική παράσταση

Ο Κολτές πέθανε σε ηλικία 41 ετών από την υπαρξιακή και καλλιτεχνική του αδιαλλαξία όπως άλλοι χάνονται από μια αργή κίρρωση που υποτίθεται ότι τους ενέπνεε, καταραμένοι ποιητές και συγγραφείς ενωμένοι στην ίδια νοσηρή προφητεία της δημιουργίας. Με τον Sallinger, το Théâtre des Déchargeurs αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ξέρει να ρισκάρει, στα σύνορα γνωστών δραματουργικών περιοχών, πάντα στην υπηρεσία του κοινού και των συγγραφέων. Βγαίνουμε, κομματιασμένοι, τσακισμένοι, χαρούμενοι που συμμετείχαμε σε αυτή τη μεγάλη στιγμή της δραματικής παράστασης. Η κοκκινομάλλα; Είναι αυτή που κάθε Δευτέρα μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου έρχεται να στοιχειώσει τη μνήμη μας. Μια συλλογική θεραπεία μεταξύ ζωής και θανάτου, απαραίτητη και σωτήρια, που ποικίλλει ανάλογα με τον ήχο των επιτονισμών της πανκ-ροκ σε ένα φόντο Beat Generation και παραφυσικής μέθης.

Ντέιβιντ ΡΑΪΝΑΛ

Πρακτικές πληροφορίες

Θέατρο Unloaders

Sallinger του Bernard-Marie Koltès
Κάθε Δευτέρα στις 19 έως τις 18 Δεκεμβρίου
Ολόκληρη τιμή: 26 ευρώ επί τόπου
Μειωμένοι ναύλοι (μόνο στο Διαδίκτυο) από 10 έως 22 ευρώ

Rocking Chair Collective

• Σκηνοθεσία: Léa Sananes
• Ηθοποιοί: Mark Alberts, Claire Devere, Thom Lefevre, Mégane Martinel, Juliette Raynal, Baudouin Sama, Marie Sanson, Gabriel Tamalet.
• Μουσική: Mark Alberts
• Σκηνικά και φωτισμοί: Arn'o
• Βοηθός σκηνοθέτη: Sherone Rey
• Κοστούμια: Megane Martinel
• Δωμάτιο Vicky Messica

3, rue des Unloaders
Ισόγειο Αυλή
75001 Παρίσι

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.lesdechargeurs.fr