Auguste Rodin, Γυμνό γυμνό που βγαίνει από ένα παλαιό σφαιρικό αγγείο, 1895-1910, γύψο και τερακότα. 17,7 x 17,8 x 23,8 εκ., Παρίσι, Μουσείο Ροντέν. Δωρεά Ροντέν, 1916, © Μουσείο Ροντέν (φωτογραφία Christian Baraja)

Ο Rodin, όπως και ο Monet, ήξερε και εξακολουθεί να γνωρίζει έναν παγκόσμιο διασημότητα. Κάθε γενιά έχει γοητεύσει το κοινό. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν μετρήσει τον εαυτό του ενάντια στην αισθητική του, παίρνοντας έμπνευση από αυτό ή παίρνοντας την αντίθετη άποψη. Ο Rodin εξερευνά όλες τις πτυχές της γλυπτικής: από τη συναρμολόγηση μέχρι τη μερική μορφή, συμπεριλαμβανομένου του κολάζ, τις πρακτικές που ακολουθούν ο Matisse και ο Πικάσο. Η χρήση της σχεδίασης προηγείται από τους μεγάλους Γερμανούς εξπρεσιονιστές, η σχέση του με τη φωτογραφία αναγγέλλει εκείνες του Brancusi ή του Moore. Η έκθεση παρουσιάζει το έργο της και τις μεταλλάξεις στο βλέμμα που έχει δημιουργήσει.

Ροντέν, η δύναμη της έκφρασης

Από τη δεκαετία του 1880, ο Ροντέν χαιρέτισε ως αυτός που έφερε στη ζωή το γλυπτό: «από τα συμβατικά, η γλυπτική έγινε εκφραστική». Το σώμα παρέχει το λεξιλόγιο των ανθρώπινων παθών, ένας Ροντινικός εξπρεσιονισμός είναι απαραίτητος. Είναι επίσης η περίοδος των «μαύρων σχεδίων» - λίγα γνωστά, ελάχιστα γνωστά - που τρέφουν το σύμπαν του μελλοντικού του Porte de l'Enfer.

Οι συλλέκτες τον στέκονται. Ο ίδιος ήξερε από αυτή την εποχή να παίζει με όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή του για να οικοδομήσει τη σταδιοδρομία του: συλλέκτες, Τύπο, εκθέσεις, σε ένα Παρίσι, όπου η αγορά της τέχνης αναπτύσσεται, για να χτίσει την καριέρα του.

Νέοι γλύπτες όπως ο Bourdelle, ο Lehmbruck, ο Gaudier-Brzeska, ο Brancusi, έχουν όλοι μια εποχή των Ροβινιστών.

Ρομαντικό εμπειρογνώμονα

Η έκθεση του έργου του, την οποία οργάνωσε ο Ροντέν στο Παρίσι το 1900 στο περιθώριο της Οικουμενικής Έκθεσης, τον έβαλε στην πρώτη γραμμή της καλλιτεχνικής σκηνής. Εκεί δείχνει μια άνευ προηγουμένου πτυχή του έργου του μέσα από μια σειρά έργων σε γύψο - το αγαπημένο του υλικό: άψογο υλικό φτιαγμένο για αυτήν την τέχνη του φωτός και του χώρου. Η έκθεση του 1900 αποκαλύπτει μια διαδικασία μόνιμης, βασικά πειραματικής επανεφεύρεσης. Ο καλλιτέχνης μερικές φορές συγκεντρώνει ασυνήθιστα στοιχεία, προχωρά με επανάληψη, θραύσματα μορφών, επανεξετάζει την εισαγωγή γλυπτών στο διάστημα.

Η επιτυχία που συναντάμε συνεπάγεται έναν πολλαπλασιασμό των εκδόσεων, όλοι διαφορετικοί, ο γλύπτης που κάνει τη σκέψη του να εξελίσσεται σε κάθε στάδιο. Ο Bourdelle, ο Matisse, ο Brancusi ή ο Picasso αγκυροβόλησαν τα πρώτα τους έργα στην πρακτική του.

Στο τέλος της δεκαετίας του 1890, ο Ροντέν αφιερώθηκε περισσότερο στο σχέδιο. Το 1902, εκθέτει στην Πράγα μια σημαντική σειρά, η οποία ανακατασκευάζεται εν μέρει στο Μεγάλο Παλάτι. Αυτή η εντελώς ανεξάρτητη παραγωγή γλυπτικής ανατρέπει την ελευθερία και τον νεωτερικό χαρακτήρα αυτής της νέας έκφρασης.

Ο Rodin χρησιμοποίησε εκτεταμένα τη φωτογραφία από το 1880. Οι εκτυπώσεις από τον καλλιτέχνη έγιναν από μόνα τους έργα και χρησιμοποιήθηκαν και ενσωματώθηκαν στη δημιουργική διαδικασία. Μετά το 1945, καλλιτέχνες όπως ο Henry Moore έφεραν αυτή τη χρήση της φωτογραφίας σε αποκορύφωμα.

Ροντέν: το κύμα κλονισμού

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανακαλύπτουμε έναν νέο Rodin και πολλές άγνωστες πτυχές της δουλειάς του: οι συναθροίσεις των γυψοσανίδων και των αρχαίων αγγείων, οι χορευτικές κινήσεις, η μορφοποίηση της ρόμπας της Balzac είναι εξίσου σοκ για το κοινό όπως για την πρωτοπορία. Οι συναθροίσεις του Πικάσο, οι ακροβάτες του Max Beckmann και τα αισθησιακά έργα του Beuys τον αντιδρούν. Οι συλλέκτες του Ρόντεν κληροδοτούν πολυάριθμες συλλογές σε μουσεία: το Μουσείο Ροντέντ στη Φιλαδέλφεια, το Μητροπολιτικό Μουσείο στη Νέα Υόρκη, την Εθνική Πινακοθήκη στην Ουάσινγκτον, τη Γλυπτοθήκη Νυ Κάρλσμπεργκ στην Κοπεγχάγη, το Μουσείο Δυτικής Τέχνης στο Τόκιο ... Μια εκθεσιακή αίθουσα θυμίζει σύμπαν του σημερινού συλλέκτη, στο οποίο τα έργα του Ροντέν αναμειγνύονται με αυτά των συγχρόνων του.

Τι απομένει από αυτή την εκφραστική και λυρική ευαισθησία; Εμφανίζεται σε διάφορα έργα ή κινήσεις που μοιράζονται την απόρριψη της γεωμετρίας και του ιδεαλισμού, τη ζήτηση για μια ελευθεριακή και αντι-ορθολογιστική προσέγγιση. Αυτή η ευαισθησία αντιτίθεται στον αυθορμητισμό της έννοιας και επιβεβαιώνει το βάρος της σημαντικότητας (Germaine Richier, Alberto Giacometti, Willem De Kooning). Υπάρχει περίσσεια στο δράμα (Markus Lüpetz) όπως στην αγωνιώδη πλευρά (Barry Flanagan): βία και υπερχείλιση, παιχνιδιάρικο πνεύμα ή μεταμόρφωση.

Πρακτικές πληροφορίες

γενικό αστυνομικό τμήμα: Catherine Chevillot, επιμελητής γενικής κληρονομιάς, διευθυντής του μουσείου Ροντέν. Antoinette Le Normand-Romain, επίτιμος γενικός επιμελητής της κληρονομιάς. Sophie Biass-Fabiani, επιμελήτρια πολιτιστικής κληρονομιάς στο μουσείο Ροντέν. Hélène Marraud, συντηρητής συντήρησης, υπεύθυνος για γλυπτά στο μουσείο Ροντέν. Véronique Mattiussi, επιστημονικός διευθυντής της ιστορικής συλλογής στο μουσείο Ροντέν. Hélène Pinet, επικεφαλής του τμήματος έρευνας, υπεύθυνη για τη συλλογή φωτογραφιών της σκηνογραφίας του μουσείου Rodin: Didier Blin, αρχιτέκτονας-σκηνογράφος

άνοιγμα: Κυριακές, Δευτέρες και Πέμπτες από τις 10 π.μ. έως τις 20 μ.μ. Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο από τις 10 π.μ. έως τις 22 μ.μ. Κλειστά κάθε Τρίτη.
κλείσιμο Δευτέρα 1 Μαΐου και Παρασκευή 14 Ιουλίου

Νύχτα του Ευρωπαϊκού Μουσείου στις 20 Μαΐου 2017.

τιμές: € 13, € 9 TR (16-25 ετών, άτομα που αναζητούν εργασία, μεγάλες οικογένειες). Δωρεάν για παιδιά κάτω των 16 ετών, δικαιούχους του RSA και ελάχιστη ηλικία συνταξιοδότησης. Ποσοστό 35 φυλών (4 άτομα συμπεριλαμβανομένων 2 νέων ηλικίας 16-25 ετών). με μειωμένο συντελεστή στο μουσείο Ροντέν κατά την παρουσίαση του εισιτηρίου έκθεσης

πρόσβαση: γραμμή 1 του μετρό και 13 "Champs-Elysées-Clemenceau" ή γραμμή 9 "Franklin D. Roosevelt"

πληροφορίες και κρατήσεις: www.grandpalais.fr et www.rodin100.org