©Marguerite Bornhauser

Από το φθινόπωρο, μετά από πρόσκληση του Rmn – Grand Palais, ερευνά τους χώρους του Grand Palais και ρίχνει μια αποφασιστικά μη ντοκιμαντέρ και σύγχρονη ματιά στο μνημείο: κυριαρχεί το χρώμα, το φως και η αναζήτηση της λεπτομέρειας. Η εργασία αποκαλύπτει το αόρατο και εξαχνώνει την επιπολαιότητα των τεράστιων ηλεκτρικών αγωγών που στίζουν την τοποθεσία με αντικείμενα που έχουν εγκλωβιστεί εκεί κατά τύχη. Μαζεύει επίσης μερικά από αυτά –μπουλόνια, λουκέτα, πινακίδες και εισιτήρια εισόδου από άλλη εποχή– σε μια διαδικασία πλαστικού πειραματισμού.

Το πρώτο κεφάλαιο αυτού του carte blanche, που θα συνεχιστεί μέχρι το 2025, περιλαμβάνει 15 φιλμ φωτογραφίες και βίντεο, τα οποία ο καλλιτέχνης τράβηξε απλώς με το τηλέφωνό του κατά τις επισκέψεις του. Μαρτυρεί την ανακάλυψη και την κατάπληξη του καλλιτέχνη στο εργοτάξιο, την αίσθηση ότι «είναι μέρος μιας στιγμής της ιστορίας», στην καρδιά ενός σκηνικού που βιώνεται σαν αυτό ενός θεάτρου, ενός οιονεί κινηματογραφικού σύμπαντος. Αυτή η πρώτη στιγμή του χώρου που ήταν εκείνη του καθαρισμού, επέτρεψε στον καλλιτέχνη να αποτυπώσει σταδιακά την εκταφή των στρωμάτων μπογιάς στους τοίχους, των υλικών που μέχρι τότε ήταν αόρατα, των συντριμμιών στο έδαφος. Κάθε ένα από αυτά τα συλλαμβανόμενα αντικείμενα παρουσιάζεται με τρόπο αποσυγκεντρωμένο, με μια σχεδόν αφηρημένη προσέγγιση χωρίς χωρικές ενδείξεις.

Απόσπασμα από τη συνομιλία μεταξύ της Marguerite Bornhauser και του Chris Dercon, Απρίλιος 2022

CD: Ξέρεις ότι όλα όσα φωτογραφίσατε στο Grand Palais, όπως και στις ανασκαφές, θα εξαφανιστούν;

Μ.Β.: Αλλά αυτό είναι, είναι αυτή η ιδέα που είναι υπέροχη και ισχύει γενικά για τη φωτογραφία, όλα θα εξαφανιστούν, και θα μείνουν - για λίγο - οι εικόνες για να διαρκέσουν. Έχω την εντύπωση ότι ζω μια ιστορική στιγμή και ότι έχω μια απίστευτη ευκαιρία να δω αυτή τη μόνιμη εξέλιξη. Γιατί κάθε φορά που ερχόμαστε, είναι τόσο διαφορετικά! Στην καθημερινή ζωή, είναι λίγες οι περιπτώσεις να δούμε μια τόσο γρήγορη και μνημειώδη μεταμόρφωση ενός τόπου σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

CD: Αυτό που είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον στη δουλειά σου είναι ότι μερικές φορές, στις φωτογραφίες σου, υπάρχει ένα πολύ κλασικό θέμα, είναι το πάσο. Υπάρχει επίσης η πτυχή μεταξύ δύο φωτογραφιών όταν τις αντιπαραθέσετε σε ένα δίπτυχο. Και κάθε φορά, στα μοτίβα, υπάρχει το πάσο. Γιατί αυτή η γοητεία;

Μ.Β.: Μάλιστα μου αρέσουν οι αντιπαραθέσεις, οι αντιθέσεις. Μου αρέσει που τα πράγματα δεν συμφωνούν απόλυτα. Και έτσι το δίπτυχο, για μένα, είναι ένας τρόπος αντιπαράθεσης δύο πραγμάτων. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι δεν μου αρέσει πολύ η σχέση με την ομορφιά που είναι πολύ αισθητική, πολύ κομψή, μου αρέσει η ιδέα ότι υπάρχουν στοιχεία που δημιουργούν ένα διάλειμμα που οδηγεί σε αμφισβήτηση. Η πτυχή για μένα αποτελεί ένα μικρό οπτικό κάταγμα, συνειρμούς μορφών χρωμάτων, που εκπλήσσουν, που δεν είναι φυσικά.

CD: Κάτι δεν πάει καλά;

ΜΒ: Αυτό είναι! Και το πάσο, αυτό είναι, στην πραγματικότητα. Όταν έχουμε μια τσάκιση στα ρούχα μας, θέλουμε να την εξομαλύνουμε, και αυτό είναι που με ενδιαφέρει: να αποσταθεροποιηθώ με μικρές λεπτομέρειες, να τσαλακώσουμε την πραγματικότητα για να την πάμε προς κάτι ξένο, πιο ποιητικό.

ολόκληρη η συνομιλία μπορεί να βρεθεί στον ιστότοπο του Grand Palais

Για να διαβάσετε το τελευταίο μας άρθρο για το ίδιο θέμα:

Έκθεση Anselm Kiefer For Paul Celan στο Grand Palais Éphémère