Erró, Picasso Antibes (λεπτομέρεια), 1982, 195,5 x 132 cm, γλυκεροφθαλική μπογιά σε καμβά, Μουσείο Picasso Antibes
© Adagp, Παρίσι / CNAP / φωτογραφία Yves Chenot

Οι είκοσι εκθέσεις (μονογραφικές ή συλλογικές) οι οποίες, από το 1973, επικεντρώθηκαν στη μελέτη των μεταγενέστερων του έργου του Πάμπλο Πικάσο μαρτυρούν την επίδραση του στη σύγχρονη δημιουργία.

Τόσο χρονολογικά όσο και θεματικά, η διαδρομή της έκθεσης Grand Palais επαναλαμβάνει τις στιγμές της κριτικής και καλλιτεχνικής υποδοχής του έργου του Πικάσο, τα στάδια στη διαμόρφωση του μύθου που συνδέεται με το όνομά του.

Από τις κυβιστικές νεκρές φύσεις έως τους Σωματοφύλακες από τις εκθέσεις της Αβινιόν του 1970 και του 1973, η διαδρομή της έκθεσης σημαδεύεται από έργα του Πικάσο, από τις συλλογές του εθνικού Μουσείου Πικάσο-Παρίσι, του Μουσείου Εθνικού Μοντέρνου Τέχνης, καθώς και από τις συλλογές της οικογένειας του καλλιτέχνη. Η παρουσίασή τους είναι εμπνευσμένη από τους απαγχονισμούς που έκανε ο καλλιτέχνης στα στούντιο του και τις εκθέσεις που επέβλεπε ο ίδιος (Galerie Georges Petit στο Παρίσι το 1932, Palais des Papes στην Αβινιόν το 1970 και το 1973).

Οι κύριες στιλιστικές φάσεις (κυβισμός, όψιμο έργο, κ.λπ.), τα εμβληματικά έργα του Πάμπλο Πικάσο (Les Demoiselles d'Avignon, Guernica) ανταποκρίνονται σε σύγχρονες δημιουργίες που παρουσιάζονται σε μονογραφικές αίθουσες (David Hockney, Jasper Johns, Roy Lichtenstein, Martin Kippenberger (Martin Kippenberger, φέρνοντας μαζί τα πολυμορφικά δωμάτια, και τις πιο γνωστές τεχνικές, κ.λπ.) πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, γραφικές τέχνες, ταινίες, φωτογραφίες, εγκαταστάσεις κ.λπ.).

Μοντάζ Polaroid, οι εικόνες βίντεο πολλαπλών οθονών του Ντέιβιντ Χόκνεϊ απηχούν τον κυβισμό του Πικάσο, την εξερεύνηση ενός πολυεστιακού χώρου. Στις αρχές της δεκαετίας του 60, καλλιτέχνες της ποπ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού (Lichtenstein, Errό κ.λπ.) άρπαξαν τα πορτρέτα της δεκαετίας του 30 με τα οποία καθηλώθηκε η αρχετυπική εικόνα της ζωγραφικής του Πικάσο.

Η Σκιά (1954) είναι η αφετηρία της σειράς τεσσάρων έργων ζωγραφικής που ανέλαβε ο Τζάσπερ Τζονς το 1985 (Οι τέσσερις εποχές που συγκεντρώθηκαν, παρουσιάζονται στην έκθεση). Μαρτυρώντας την επίδραση της δημόσιας εικόνας του Πικάσο στη φαντασία των καλλιτεχνών του 1988ου αιώνα, δύο φορές, το 1995 και το 2009, ο Martin Kippenberger ερμηνεύει τα φωτογραφικά πορτρέτα του Πικάσο και της Ζακλίν που τραβήχτηκαν από τον David Douglas Duncan. Οι παραλλαγές, εμπνευσμένες από το Les Demoiselles d'Avignon και από την Guernica, καταδεικνύουν τη θέση που κατέχουν αυτοί οι πίνακες στην ιστορία της μοντέρνας τέχνης και, πέρα ​​από αυτό, στη συλλογική φαντασία (αυτά τα δύο έργα δεν παρουσιάζονται στην έκθεση λόγω της αδύνατης μετατόπισής τους). Το πιστοποιητικό γέννησης του εικονογραφικού μοντερνισμού, Les Demoiselles d'Avignon έχει αποτελέσει αντικείμενο παραλλαγών (από τους Faith Ringgold, Robert Colescott, κ.λπ.), οι οποίες σχολιάζουν την εθνοκεντρική, αρρενωπή διάσταση αυτής της νεωτερικότητας της οποίας το έργο έχει γίνει το έμβλημα. Από μια ιστορική ανάγνωση της Guernica από τον Emir Kusturica μέχρι την αποκάλυψη του συμβολικού ρόλου που έπαιξε η μεταφορά της σε ταπετσαρία που κοσμεί τους τοίχους του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών (Goshka Macuga, The Nature of the Beast, XNUMX), από τη χρήση του πίνακα του Picasso στον αγώνα των Αμερικανών καλλιτεχνών που αποδεικνύουν την καθολική εικόνα του Βιετνάμ που εναντιώνεται στο δρόμο. και πολιτικό εικονίδιο.

Χάρη σε εκθέσεις που τον επανεγγράφησαν στην καρδιά της σύγχρονης δημιουργίας (A New Spirit in Painting, Royal Academy of Arts, 1981) ή που έριξαν φως στο νόημά της (Das Spätwerk. Θέματα: 1964-1972, Βασιλεία, 1981· The Last Years, τα τελευταία χρόνια της έμπνευσης των έργων του Guggenheim 1984, τα έργα των τελευταίων ετών της έμπνευσης Guggenheim και πάλι, . Ο υφολογικός του εκλεκτικισμός, ο «κανιβαλισμός» των Παλαιών Δασκάλων, το ελεύθερο στυλ των όψιμων ζωγραφικών έργων ενέπνευσαν τη γενιά των καλλιτεχνών που αποκαλύφθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '80 (Georg Baselitz, Jean-Michel Basquiat, George Condo, Julian Schnabel, Vincent Corpet...).

Η βιντεοεγκατάσταση του Rineke Dijkstra, I see a Woman Crying (Weeping Woman, 2009-2010) απεικονίζει την παρουσία του έργου του Πικάσο στη σημερινή φαντασία, στις πιο ποικίλες εκφράσεις του, από τον κινηματογράφο έως τις ψηφιακές εικόνες, από το βίντεο μέχρι τα κόμικς.

• γενικός επίτροπος: Didier Ottinger, Γενικός Επιμελητής Κληρονομιάς, Αναπληρωτής Διευθυντής του Εθνικού Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης – Κέντρο Πομπιντού
• Επίτροποι: Diana Widmaier-Picasso, ιστορικός τέχνης. Emilie Bouvard, Επιμελήτρια Κληρονομιάς στο Εθνικό Μουσείο Πικάσο-Παρίσι
• σκηνογραφία: πρακτορείο bGc studio, η Giovana Comana και η Iva Berthon Gajsak

Πρακτικές πληροφορίες

• θέση : Grand Palais, Εθνικές Πινακοθήκες, πλατεία εισόδου Jean Perrin
• άνοιγμα: Δευτέρα, Πέμπτη και Κυριακή από τις 10 π.μ. έως τις 20 μ.μ. Νυχτερινή Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο από τις 10 π.μ. έως τις 22 μ.μ. Κλειστά τις Τρίτες. Πρόωρο κλείσιμο στις 19 μ.μ. στις 7, 8, 9, 12, 14, 15 και 16 Οκτωβρίου. Πρόωρο κλείσιμο στις 18 μ.μ. στις 3, 24 και 31 Δεκεμβρίου. Κλειστά 25 Δεκεμβρίου.
• κατά τις σχολικές διακοπές:  καθημερινά συμπεριλαμβανομένης της Τρίτης από τις 9 π.μ. έως τις 22 μ.μ. Κυριακές 1 Νοεμβρίου και 3 Ιανουαρίου από τις 9 π.μ. έως τις 20 μ.μ. Πρόωρο κλείσιμο στις 18 μ.μ. στις 24 και 31 Δεκεμβρίου. Κλειστό στις 25 Δεκεμβρίου
• τιμές:  14 €, 10 € TR (16-25 ετών, άτομα που αναζητούν εργασία, πολύτεκνοι). Δωρεάν για παιδιά κάτω των 16 ετών, δικαιούχους RSA και κατώτερης ηλικίας.

Για περισσότερες πληροφορίες : www.grandpalais.fr