@Pierre-Yves Ansquer

Γεια σου Κατερίνα, η πρώτη μου ερώτηση είναι απλή: πού μένεις και ποια είναι τα επαγγέλματά σου τώρα;

Πέρασα τον περιορισμό στη νότια Ισπανία, γιατί έχω ζήσει σχεδόν πενήντα χρόνια μεταξύ Κάντιθ και Μαδρίτης. Μαζί με το Saint-Jean-de-Luz, αυτά είναι τα τρία μέρη όπου περνάω τον περισσότερο χρόνο μου. Ο σύζυγός μου είναι κλασικός κιθαρίστας, τον βοηθάω να οργανώσει έναν διαγωνισμό κλασικής κιθάρας που διεξάγεται εδώ και επτά χρόνια στο Puerto de Santa Maria, βόρεια του Κάντιθ. Φέτος, λόγω της υγειονομικής κρίσης, αναγκαστήκαμε να το οργανώσουμε διαδικτυακά.

Παίζεις ακόμα γκολφ;

Δυστυχώς, δεν μπορώ άλλο. Έχω προσθετικό γόνατο και δεξιό ώμο. Πριν από τρία τέσσερα χρόνια έκανα επέμβαση στον ώμο μου και δεν πέτυχε, οπότε μου έβαλαν προσθετική. Προσπάθησα να παίξω ξανά, αλλά το να στέλνω μπάλες 80 ή 100 μέτρα το πολύ, δεν με διασκεδάζει...

Σχετίζονται αυτές οι επεμβάσεις με την καριέρα σου στο γκολφ;

Δεν μπορέσαμε ποτέ να το επιβεβαιώσουμε. Το σίγουρο όμως είναι ότι κουβαλούσα την τσάντα μου για χρόνια και με διασκέδαζε να τρέχω στις πίστες, αυτό δεν πρέπει να με βοήθησε…

Με μητέρα πρωταθλήτρια γκολφ και πατέρα πρωταθλητή στο τένις, ένιωσες προορισμένος να γίνεις αθλητής υψηλού επιπέδου με τη σειρά σου; Γιατί επιλέξατε το γκολφ από το τένις;

Έπαιζα και τα δύο και έκανα πολλά αθλήματα ως παιδί. Στα 13 μου, ήμουν μόνο 24 χάντικαπ, έπαιζα μικρό γκολφ. Ξέρετε, δεν γινόμαστε απαραίτητα πρωταθλητές επειδή έχουμε γονείς πρωταθλητές. Οι γονείς μου ήταν διακριτικοί άνθρωποι, που δεν τους άρεσε να επιδεικνύονται. Ο μπαμπάς ήταν καλός παίκτης γκολφ, ήταν 6 μειονέκτημα. Μου έδωσε πολλές τεχνικές συμβουλές, όπως και ο Jean Garaïalde. Βελτιώθηκα πολύ παίζοντας συμμαχίες με τον Jean. Μου έδωσε το blade putter που ήταν μαζί μου όλη μου τη ζωή, μια Χρυσή Χήνα. Εκείνη την εποχή, έπαιζα τα προπονητικά μου παιχνίδια ξεκινώντας από τα πίσω κουτιά με τον Bernard Pascassio, τον Philippe Mendiburu ή ακόμα και τον Dominique Larretche, κάτι που έκανε τους πάντες να προοδεύσουν επειδή τα κορίτσια θέλουν να αποδείξουν την αξία τους και τα αγόρια δεν θέλουν να μην χτυπηθούν. από τα κορίτσια!

Είστε η πρώτη Γαλλίδα που κέρδισε ένα Major και η μόνη ερασιτέχνης παίκτρια που κέρδισε το US Open, το 1967 στο Hot Springs της Βιρτζίνια. Εξακολουθούμε να το συζητάμε συχνά;

Η Catherine Lacoste κρατά το τρόπαιο μετά τη νίκη του 1967 στο Όπεν Γυναικών των ΗΠΑ που πραγματοποιήθηκε στο Virginia Hot SpringsC & TC, Hot Springs, Va. Πνευματικά δικαιώματα Άγνωστο/Ευγενική παραχώρηση Αρχείων USGA.

Τον τελευταίο μήνα χρειάστηκε να κάνω τρεις συνεντεύξεις για αμερικανικές εφημερίδες. Οι Αμερικανοί μάλιστα με κάλεσαν φέτος να έρθω να γιορτάσω την 75η επέτειο του US Open. Υπάρχει και ένας Γάλλος που θέλει να κάνει μια ταινία για μένα. Οπότε ναι, εξακολουθώ να το ακούω συχνά (Γέλια).

Είναι αλήθεια ότι κατά τον τελευταίο γύρο αυτού του διάσημου US Open, κάνατε μια υποδοχή στην τρύπα αρ. 16 και αποφύγατε ελάχιστα τον κίνδυνο του νερού;

Ναι, μπορεί να συμβεί στον καθένα. Αλλά μου κόστισε μόνο έναν πόντο, έκανα μια προσέγγιση και δύο βολές και κράτησα το προβάδισμα στο τουρνουά με πλεονέκτημα πόντων, δύο τρύπες από το τέλος.

Πριν από την τελευταία μέρα, προηγηθήκατε με 5 πόντους, αλλά οι ντόπιοι δημοσιογράφοι σας υπενθύμισαν ότι δύο εβδομάδες νωρίτερα, ένας ερασιτέχνης ήταν στην ίδια κατάσταση με εσάς στο US Open των ανδρών και ότι κατέρρευσε εντελώς την Κυριακή. Σας ενόχλησε αυτό;

Όχι πραγματικά. Μην ακούτε τους δημοσιογράφους (Γέλια).

Το τουρνουά κέρδισε, καλείς τους γονείς σου στη Γαλλία. Ήταν τα γενέθλια του πατέρα σου...

Ναι, αλλά ήταν η μαμά που απάντησε. Ήταν πολύ συναισθηματική και δυσκολευόταν να μιλήσει για λίγα δευτερόλεπτα. Οι γονείς μου ήταν προφανώς πολύ περήφανοι.

Γιατί δεν ήθελες να γίνεις επαγγελματίας, στα 22 σου, μετά τη νίκη σου στο US Open;

Δεν ήθελα να μετακομίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί δεν υπήρχε επαγγελματικό σιρκουί εκείνη την εποχή στην Ευρώπη και δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να παίζω στη Γαλλία ή με τη γαλλική ομάδα, που ήταν στην καρδιά μου. Στα 25 μου είχα κερδίσει όλα τα μεγαλύτερα ερασιτεχνικά τουρνουά και ήθελα να κάνω κάτι άλλο, να κάνω οικογένεια.

Πώς εξηγείτε ότι εκτός από τον Arnaud Massy, ​​την Patricia Meunier-Lebouc και εσάς, κανένας άλλος Γάλλος δεν έχει κερδίσει Major;

Γιατί δεν είναι εύκολο να κερδίσεις έναν Ταγματάρχη (Γέλια) ! Πρέπει να δουλέψεις πολύ και υπάρχουν πολλοί πολύ καλοί παίκτες στον κόσμο, το μέσο επίπεδο συνεχώς αυξάνεται. Στην εποχή μου το επίπεδο ήταν ήδη πολύ υψηλό και οι Αμερικανοί ήταν πολύ δυνατοί, με διαφορετική νοοτροπία από τη δική μας. Εκεί μετράει μόνο η νίκη.

Ο πατέρας σας είχε το παρατσούκλι «ο Κροκόδειλος», το οποίο έχει γίνει το έμβλημα της μάρκας Lacoste, επειδή δεν άφησε ποτέ το θήραμά του. Ξαφνικά, ο αμερικανικός Τύπος σε έδωσε το παρατσούκλι «το παιδί του κροκόδειλου». Είχατε και οι δύο την ίδια ιδιοσυγκρασία, την ίδια αγωνιστικότητα;

Όποιες κι αν ήταν οι συνθήκες, ο μπαμπάς δεν άφησε ποτέ τον εαυτό του να ηττηθεί. Είχαμε και οι δύο αγωνιστικό πνεύμα, ήμασταν εντυπωσιασμένοι, είναι αλήθεια, αλλά κόντρα στην πορεία, όχι ενάντια στον κόσμο. Ούτε εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα να παίζω match-play. Αυτό που μου άρεσε στο γκολφ ήταν να κερδίζω το γήπεδο, να ταξιδεύω...

Μετά τη νίκη σου στο US Open είπες: «Μπορώ να πεθάνω τώρα, γιατί θα με θυμούνται ως Catherine Lacoste. » Ήταν σημαντικό για σένα να βγεις από τη σκιά των επιφανών γονιών σου και να κάνεις τον εαυτό σου, αν μπορώ να το πω, μικρό όνομα;

Φυσικά. Η γιαγιά μου πάντα μου έλεγε ότι δεν θα έπαιζα ποτέ τόσο καλά όσο η μητέρα μου. Είχα υπέροχους γονείς. Αλλά δεν ήταν πάντα εύκολο να είσαι κόρη… και να έχεις αυτοπεποίθηση σε αυτές τις συνθήκες.

Εκτός από τη νίκη σας στο Hot Springs, ποιες είναι οι καλύτερες αναμνήσεις της καριέρας σας;

Υπάρχουν τέσσερα. Με χρονολογική σειρά, η κοινή μου πρώτη θέση στο ομαδικό παγκόσμιο πρωτάθλημα, στο Saint-Germain. Ήμουν μόλις 19 και είχαμε κερδίσει και τους Αμερικανούς. Η νίκη μου στο US Open φυσικά. Και τέλος οι νίκες μου το 1969 στο US Ladies Amateur, μετά στο British Lady Amateur. Η μαμά το είχε κερδίσει το 1927 και ήταν παρούσα εκείνη τη μέρα, ήταν μαγικό.

Και η χειρότερη μνήμη σου;

Ο αποκλεισμός μου στον πρώτο γύρο της Βρετανικής Κυρίας, λίγο πριν το US Open το 1967. Τότε, υπήρχε πρόκριση πάνω από 36 τρύπες, τότε παίξαμε αγώνα. Αλλά ήταν μια συγκαλυμμένη ευλογία. Η μαμά μου είπε ότι θα μου επέτρεπε να πάω νωρίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες και να ξεκουραστώ λίγο. Και είχε δίκιο.

Πριν από λίγες εβδομάδες, στο γήπεδο γκολφ La Boulie, ο διευθυντής Jean-Franck Burou μας είπε ότι το ρεκόρ διαδρομής (61) κατείχε από το 1986 ο Severiano Ballesteros, κατά τη διάρκεια του προαγωνισμού πριν από το French Open, και ότι ήσασταν στο παιχνίδι*. Θυμάσαι εκείνη τη μέρα;

Ω! ναι ! Ο Σεβεριάνο ήταν πολύ καλός φίλος, ήμασταν χαρούμενοι που παίζαμε μαζί. Σε κάθε τρύπα τον ενθάρρυνα, του έλεγα ότι έπρεπε να κάνει ένα πουλάκι. Και τα πουλάκια, τα έδεσε με αλυσίδες (Γέλια) !

Είναι αλήθεια ότι χρησιμοποιούσατε το 1 σίδερο τακτικά κατά τη διάρκεια της καριέρας σας;!

Ναι, το έβγαζα συχνά από την τσάντα μου όταν φυσούσε πολύ και δεν χρειαζόταν να σηκώνω την μπάλα. Ένα 1 σιδερένιο σουτ έμοιαζε με κυνηγετικό όπλο, ήταν ένα ρόπαλο με το οποίο έβαζες λίγο γύρισμα στην μπάλα. Επίσης, όταν κέρδισα το US Open, χρησιμοποίησα το ξύλο 2 στο μπλουζάκι αντί για τον οδηγό, επειδή η διαδρομή στο Hot Springs ήταν πολύ στενή.

Ποιο ήταν το αγαπημένο σου κλαμπ;

Υπήρχε το σίδερο 1 μου, αλλά και το pitching-wedge που χρησιμοποιούσα σχεδόν όλη την ώρα για προσεγγίσεις. Και μετά ο πλαστής μου. Δούλεψα πολύ στο να βάλω, είναι πολύ σημαντικό να κερδίζεις ένα τουρνουά. Πολύ σπάνια αντιμετώπιζα μπελάδες στα μικρά δοκάρια 1 μέτρου, 1 μέτρου 20.

Έχετε ολοκληρώσει ποτέ μια τρύπα σε μία;

Ποτέ. Αλλά δεν πειράζει, δεν θα άλλαζα μια τρύπα σε μια από τις νίκες μου (Γέλια). Είχα μια αρκετά υψηλή τροχιά μπάλας, η οποία έδιωχνε πολύ και για να κάνω μια τρύπα σε μία, είναι καλύτερα να έχω μια κυλιόμενη μπάλα.

Θα έπρεπε να χρησιμοποιείτε το 1 σίδερο σας ακόμα πιο συχνά!

Ναι, δεν το είχα σκεφτεί, αλλά για ένα par 3, σπάνια είναι το σωστό κλαμπ... (Γέλια)

Κατά τη διάρκεια της καριέρας σας, υπήρξε κάποιος παίκτης που θαυμάσατε;

Σεβεριάνο Μπαλεστέρος. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία. Θαύμασα το ταλέντο του, την ικανότητά του, την έμπνευσή του. Ήταν πραγματικά ένας φανταστικός παίκτης.

Εκτός από το γήπεδο γκολφ Chantaco, του οποίου ήσασταν πρόεδρος για τριάντα πέντε χρόνια, ποιο είναι το αγαπημένο σας γήπεδο;

Θερμές πηγές αναγκαστικά (Γέλια) ! Επιπλέον, θυμάμαι ότι είπα στους γονείς μου ότι η πορεία μου θύμισε Chantaco. Οι τελευταίες εννέα τρύπες εκεί μοιάζουν με τις πρώτες εννέα στο Chantaco: οι στενοί δρόμοι, τα δέντρα, τα εμπόδια στο νερό, τα βουνά τριγύρω...

Έχετε παίξει πολλά Pro-Ams, ποιο είναι το πιο συνηθισμένο σφάλμα μεταξύ των ερασιτεχνών;

Στους αρχάριους, θα έλεγα ότι δεν κοιτούν αρκετά καλά την μπάλα. Διαφορετικά, γενικά, οι ερασιτέχνες δεν δουλεύουν αρκετά στο μικρό τους παιχνίδι, όταν αυτό είναι θεμελιώδες. Πρέπει να εξασκηθείτε διπλάσια στο μικρό παιχνίδι από ότι στο μεγάλο παιχνίδι.

Εν κατακλείδι, μπορείτε να μας πείτε για το ταμείο Porosus**, το οποίο δημιουργήσατε με άλλα μέλη της οικογένειάς σας, και το οποίο υποστηρίζει κυρίως πολλές Γαλλίδες αθλήτριες του γκολφ*** 

Το δημιουργήσαμε με τα παιδιά μου, τους ανιψιούς μου και τα ανίψια μου. Είναι θέμα βοήθειας νέων ταλέντων στο γκολφ, αλλά και σε άλλα αθλήματα ή στον καλλιτεχνικό χώρο. Η τέχνη είναι επίσης κάτι που μας αρέσει πολύ στην οικογένεια. Είναι σημαντικό να υποστηρίζουμε τους νέους. Με την Patricia Meunier-Lebouc, την Anne-Marie Palli και τη Nathalie Jeanson, συναντιόμαστε κάθε τρεις μήνες για να μάθουμε ποιους παίκτες μπορούμε να βοηθήσουμε.

Συνέντευξη από τον Franck Crudo

Αρχείο Ina: συνέντευξη με την Catherine Lacoste μετά τη νίκη της το 1967

*https://swing-feminin.com/la-boulie-sur-les-pas-des-geants/

**https://www.fonds-porosus.org/

*** Marion Duvernay, Agathe Sauzon, Manon Gidali, Lucie André, Astrid Vayson de Pradenne, Camille Chevalier, Isabelle Boineau, Anaïs Meyssonnier, Marie Fourquier, Marion Ricordeau, Emilie Alonso, Céline Herbin, Justine.