Ξεκινώντας από τα γαλλικά μας. Ένα ωραίο τάγμα πέντε παικτών (Lévy, Dubuisson, Wattel, Jacquelin και Langasque) – ένας αριθμός άνευ προηγουμένου σε αυτό το επίπεδο – ξεκίνησε να επιτεθεί στο διάσημο Claret Jug την Πέμπτη. Την Κυριακή, μετά το κόψιμο, υπήρχε μόνο ένας επιζών, που πέρασε ανάμεσα στις σφαίρες και τις ριπές του ανέμου: ο Romain Langasque, ένας πολλά υποσχόμενος 20χρονος παίκτης, προκρίθηκε στο Open (όπως λένε οι Άγγλοι) χάρη στη νίκη του στον Βρετανό ερασιτέχνη έναν μήνα νωρίτερα. Ένα τουρνουά που θα ολοκληρώσει στο τέλος στους 65^e μέρος, δίπλα σε κάποιον Έρνι Ελς ​​συγκεκριμένα…

Οι άλλοι Γάλλοι θα παρηγορηθούν, ας πούμε, νομίζοντας ότι έπεσαν στο πεδίο της τιμής δίπλα σε κάποιον Τάιγκερ Γουντς. Ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών (μαζί με τον Nicklaus) πέρασε για άλλη μια φορά από μια μεγάλη διαδρομή από τη σέντρα, την οποία φοβήθηκε η δεύτερη βολή του στο τουρνουά: μια σφήνα... στο νερό. Με σκορ +7 μετά από δύο ημέρες, ο πρώην Νο. 1 του κόσμου τερμάτισε για άλλη μια φορά στο κάτω μέρος του βαθμολογικού πίνακα, μπροστά από μόνο επτά παίκτες, συμπεριλαμβανομένων των παλαιών δόξες (Tom Watson, Mark Calcavecchia, Nick Faldo) ή ενός ερασιτέχνη. Θα βρυχηθεί ξανά ο Τίγρης ή θα χαθεί για πάντα στην υπόθεση; Ερωτήματα και αμφιβολίες παραμένουν.

Στην ακτίνα των τύψεων, σκεφτόμαστε και τον Ντάστιν Τζόνσον. Αφού διέταξε άσχημα το τελευταίο US Open κάνοντας τρεις βολές στα 3,50 μέτρα στις 18, ο αθλητικός Αμερικανός οδήγησε το στρατό στα μισά του δρόμου, το πρωί της Κυριακής στο Saint-Andrews, πριν διαβρωθεί σταδιακά λόγω βροχής και ανέμου (49^e τελικά).

Κατά τον τελευταίο γύρο της Δευτέρας, από όλους τους παίκτες που εμφανίστηκαν στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, είναι αναμφίβολα ο Phil Mickelson που θα βιώσει τις λιγότερες τύψεις. Έφυγε το πρωί στις 45^e θέση, ο Phil the Thrill (όπως λένε οι Αμερικανοί) ήταν δύο βολές μακριά από το προβάδισμα στην αρχή του απογεύματος χάρη στις πρώτες 16 τρύπες στο -6. Αναγκασμένος να πάρει όλα τα ρίσκα στις δύο τελευταίες τρύπες για να προσπαθήσει να πάρει μια θέση ως προσωρινός ηγέτης, ο νικητής του Βρετανικού Όπεν 2013 έστειλε την οδήγησή του από την τρύπα 17 - μια από τις πιο δύσκολες στον κόσμο - στο μπαλκόνι του γειτονικού ξενοδοχείου. Αναφορά ζημιάς: κανένα σπασμένο γυαλί αλλά ένα εκτός ορίων και ένα τριπλό μπόι.

Λίγο μετά, ήταν ένας άλλος πρώην νικητής του Βρετανικού Όπεν που εμφανίστηκε στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα: ο Ιρλανδός Padraig Harrington, αγνοούμενος από το 2009, τη χρονιά που είχε την αταίριαστη ιδέα να θέλει να τροποποιήσει μια αιώρηση που ωστόσο του είχε φέρει τρεις Major. Τρία πουλάκια στις 5 πρώτες τρύπες… αλλά τέσσερις μπόμπιρες και δύο διπλές στις επόμενες 13, ο Ιρλανδός εξαφανίστηκε ξανά από τα ραντάρ.

Και πάλι τύψεις για τον Paul Dunne. Ο 22χρονος Ιρλανδός ήταν συν-αρχηγός στο τέλος του τρίτου γύρου και μπορούσε να γράψει ιστορία με το να γίνει ο πρώτος ερασιτέχνης που κέρδισε το Βρετανικό Όπεν μετά από έναν συγκεκριμένο Μπόμπι Τζόουνς το 1930. Αλλά αφού χειρίστηκε τα κλαμπ του με την επιδεξιότητα των καλύτερων επαγγελματιών στον κόσμο του γκολφ για τρεις γύρους, ο Ντάν κόλλησε την τελευταία μέρα και έβαλε ξανά τον κορυφαίο συμπαίκτη του. Αποτέλεσμα: κάρτα 78, η χειρότερη υπογραφή την τελευταία μέρα

Πάντα τύψεις για τον Άνταμ Σκοτ. Με ένα μόνο σουτ από το κεφάλι, ο Αυστραλός αστόχησε σε πλασέ 20 εκατοστών. Ναι Ναι, είναι δυνατόν!

Λυπάμαι για τον Τζόρνταν Σπίθ. Χάρη σε μια χορδή 12 μέτρων στην τρύπα αρ. Όμως, ένα αποτυχημένο χτύπημα από τα 16 μέτρα στο 1,80ο και ένα σουτ με σφήνα με πολύ πίσω σπιν στο 17ο, γκρέμισαν το όνειρο του Τεξανού, του αδιαμφισβήτητου καλύτερου παίκτη στον κόσμο από την αρχή της χρονιάς.

Λυπάμαι για τον Jason Day, που για άλλη μια φορά δεν ήταν η ημέρα. Ο Αυστραλός, που συχνά τοποθετήθηκε σε Major αλλά ποτέ δεν ήταν νικητής, έφτασε ξανά κοντά στο Δισκοπότηρο τη Δευτέρα. Χάνοντας μερικά εκατοστά, κοντός στη γραμμή, ένα χτύπημα για πουλάκι που θα τον έστελνε στα πλέι οφ, το Νο. 9 του κόσμου παραλίγο να πυροδοτήσει την οργή του Τόμας Λέβετ μπροστά στο μικρόφωνό του στο Canal +: «Δεν έχει δικαίωμα να μείνει κοντός σε ένα putt για να κερδίσει το British Open! Δεν πειράζει που ξεπερνάει την τρύπα κατά τρία μέτρα εκεί…» Υπό το φως της ανατριχιασμένης έκφρασής του, μπορεί κανείς να φανταστεί ότι ο Ντέι σκέφτηκε λίγο-πολύ το ίδιο πράγμα εκείνη την ώρα…

Τέλος, λύπη για τον Louis Oosthuizen και τον Mark Leishman, που και οι δύο νικήθηκαν από τον Zach Johnson στα play-off. Ειδικά για τον Leishman παρεμπιπτόντως. Δύο χτυπήματα μπροστά στην αρχή του 16ου, ο Αμερικανός είχε ήδη ένα δάχτυλο στο Claret Jug. Αλλά ένα χαμένο πλασέ 1 μέτρου και στη συνέχεια ένας μπαμπούλα στο 17ο πήρε το καλύτερο από έναν υποτιμημένο αλλά σταθερό παίκτη που τοποθετούνταν συχνά στην κορυφή των βαθμολογικών πινάκων.

Ήταν επιτέλους ένας συμπατριώτης με παρόμοιο προφίλ που τελείωσε αυτή την τρελή μέρα χωρίς τύψεις: ο Zach Johnson. Ο επίσημος διπλός του Emperor Commodus στο "Gladiator" (τον οποίο υποδύεται ο ηθοποιός Joachim Phoenix), νικητής του Masters το 2007, μπήκε έτσι στην κλειστή φατρία των διπλών νικητών ενός τουρνουά Grand Slam. Μια άξια ανταμοιβή για έναν από τους πιο υποτιμημένους παίκτες στην πίστα, μέλος της ομάδας Ryder Cup των ΗΠΑ και πόντο στο παγκόσμιο top 60 για έντεκα χρόνια. Ένα τέρας όχι της δύναμης αλλά της κανονικότητας (85% των Fairways χτυπήθηκαν κατά τη διάρκεια του τουρνουά, 75% φέτος) και ένα από τα πιο αιχμηρά παιχνίδια στην πίστα.

Φράνκ Κρόντο