© Catherine Benas - Foto: DR

Ik benaderde dit werk over dans door de studie van Laban-notatie - decodering en schrijven -, daarna werkte ik samen via ontmoetingen met choreografen Philippe Decouflé, Herman Diephuis, Rachid Ouramdane, Alban Richard, om het werk aan het lichaam, de landschappelijke ruimte, de compositie van een choreografisch werk en de restitutie ervan te ervaren.

Ik vervolgde mijn onderzoek door te tekenen tijdens de shows (in het donker!). Ik realiseer me dat tekenen ter plaatse een effect van opwinding produceert, het twee verschillende gedragingen, toeschouwer en acteur, combineert op papier, entree op het podium en ontwikkeling op de notebook.

© Catherine Benas - Foto: DR

Ik teken blind, dan ga ik niet terug op het resultaat, behalve wanneer de werken zelf in compacte duisternis worden ondergedompeld, zoals het toneelstuk: "The birds / The night" van Nacera Belaza.

Voor dit stuk moest ik de chiaroscuro opnieuw vertalen met zwarte steen, het fijne licht van de scène opnieuw laten verschijnen, door het materiaal te wissen en het wit van het papier te vinden. Het resultaat is een nieuwe aanwezigheid van de choreografie, die deze voor de tweede keer onthult.

© Catherine Benas - Foto: DR

De tekeningen van de dansers doen denken aan bewegingen. In lijn met mijn workshop-experimenten komen ze niet rechtstreeks uit de show, maar zijn ze een reeks werken die al aanwezig zijn in mijn artistieke evolutie.

In inkt of waterverf fixeren ze vluchtige houdingen van formulieren op papier die werken als kiekjes. De verkregen afbeeldingen komen uit een relatie tussen de ruimte van de pagina en de vorm die daar komt te registreren, er is geen onderliggend model, het is om een ​​indruk te herstellen die zich langzaam heeft gevestigd in mijn geheugen wordt dit gezien als een uitvoering. Het gaat erom een ​​aanwezigheid te laten verschijnen, niet alleen om de beweging te transcriberen.

© Catherine Benas - Foto: DR

In een obscure ruimte is de onvermijdelijke onnauwkeurigheid van de tekening essentieel, omdat wat wordt getoond, ondanks mij gedeeltelijk is geproduceerd.

Ik vertaal beweging in een vast beeld en vanuit dit beeld probeer ik een beweging te herscheppen, het is een eindeloos verhaal, een heen en weer, wiens spel tussen de twee staten de climax is, waar het schommelt.

“Lange tijd zocht ik naar je lichaam in het donker, je geur, je stem.

Ik zocht naar je stap, keek naar elk geluid, wachtend op je uiterlijk.

Dan krab ik op het papier met een potloodstreep; op een doek met een penseelstreek poets ik, ik baken contouren af, ik schets een aanwezigheid.

Soms zie ik je rond een straat, of op een podium, je lijkt.

Voor je toon je vluchtige energie, ik graaf in de korrel van mijn papier, ik probeer een beweging te repareren die je voorstelt. Ik streel met de punt van mijn potlood, ik druk een voorblind af. Ik loop met je mee in het donker, zoek naar de steunen, de trucs, de kleintjes, de grote bewegingen, de uitdrukkingen, de bedoelingen.

Een gevoel sluipt, er wordt een kader gezocht, wat in de ruimte blijft als we onszelf uit het oog hebben verloren.

Dan verschijnt een vorm, een beetje van zijn beweging, een beetje van het residu van mijn mijn, een beetje van jou, een beetje van onze herinnering en ondanks mezelf in het donker wordt een aanwezigheid onthuld. "