Philippe Magnan (Mitterrand) en Cyrille Eldin (Rocard), in het Atelier theater @ Atelier theater

Het gordijn gaat open. In zijn woonkamer houdt François Mitterrand een zeldzame editie van Lamartine vast. Als achtergrond lijkt een bibliotheek de hemel te raken, als een toren van Babel. De deurbel gaat, maar de president, of beter gezegd de toekomstige president van de republiek, wil liever zijn pagina afmaken voordat hij de deur opent voor Michel Rocard. Zo begint het stuk geregisseerd door Eric Civanyan en geschreven door Georges Naudy. Wie had zich op basis van geschriften, interviews en verklaringen van de een en de ander kunnen voorstellen wat de tête-à-tête tussen de twee mannen in 1980 had kunnen opleveren. Een ontmoeting die werkelijk plaatsvond, in de rue de Bièvre, tussen de twee kandidaten voor de hoogste magistratuur om te weten wie de socialistische partij in 1981 zal vertegenwoordigen.

Tussen politieke fictie en geschiedenis – de kleine maar ook de grote – zijn we getuige van een plek op de eerste rij voor deze verbale strijd die twee persoonlijkheden, twee temperamenten, twee bijna onverenigbare visies op de politiek en zelfs op het leven tegenover elkaar stelt. De uitstekende Philippe Magnan, gewend aan dit soort rollen omdat hij al veel ministers of presidenten op het scherm heeft gespeeld – waaronder deze in De afscheidsaffaire – plaatst zichzelf met gemak in de schoenen van een sluwe Mitterrand, zelfvoldaan en sarcastisch naar believen. Aan de andere kant belichaamt Cyrille Eldin een Michel Rocard, eerst in zijn kleine schoenen, daarna steeds strijdlustiger, waarbij hij een beroep doet op de grote principes Jaurès en Clemenceau. Als de fysieke gelijkenis hier minder voor de hand ligt, vooral vanwege het verschil in grootte, profiteert de acteur van zijn ervaring in de politieke wereld (hij staat er ook om bekend dat hij op Canal + politici heeft geïnterviewd zonder houttaal of op humoristische wijze al jaren) en speelt met nuchterheid.

“Ik heb geen minachting voor jou, minachting is verdiend”

Tussen de twee mannen versmelten de ballen en projecties, maar het duel lijkt systematisch in het voordeel van de oudste te draaien. Zoals dat in de echte wereld ook zal gebeuren. Als de een erop wijst dat Rocard op hoop rijmt, antwoordt de ander dat Mitterrand en president, dat ook rijmt. Als de burgemeester van Conflans-Sainte-Honorine benadrukt dat hij in ieder geval altijd links is geweest, antwoordt de eerste secretaris van de PS, die hem zijn kennissen met het centrum verwijt: “Daarom verveelde je je sneller. » En wanneer Rocard, in het nauw gedreven in de ring, aan Mitterrand vraagt ​​waarom hij hem zo veracht, smelt het antwoord: “Ik heb geen minachting voor jou, minachting is verdiend. »

Men blinkt uit in economie, redeneert pragmatisch en verdedigt waarden. De ander gelooft dat de economie gemaakt is voor kruideniers, en gelooft eerder in de krachten van de geest en in de literatuur. De genadeslag komt wanneer Rocard, opgeroepen om zijn favoriete gedicht voor te dragen, na een paar verzen de draad verliest. En Mitterrand declameert de volgende verzen... Briljant en perfect gedocumenteerd, het toneelstuk geschreven door Georges Naudy is fascinerend en kent geen downtime. Een succes.

Frank Crudo

Workshop Theater

1 plaats Charles-Dullin, 75018 Parijs

Dinsdag t/m zaterdag om 21 uur, zondag om 17 uur

http://www.theatre-atelier.com/l-opposition-mitterand-vs-rocard-lo2842.html