Florence Descampe - © Franck Crudo

Wat is de beste herinnering aan je carrière?

Er zijn er veel. Ik zou mijn 2 zeggen^e plaats op de British Open in het bijzijn van mijn vader, die zelden bij de toernooien was. Maar ook mijn eerste overwinning in Denemarken in 1988 voor Laura Davies. Ik had -6 gespeeld op de laatste negen holes om het evenement te winnen, toen ik nog maar 19 jaar oud was. Dit was ook lange tijd een record van vroegrijpheid op het vrouwencircuit, voordat Paula Creamer de Evian Masters (en 2005).

Maar de meest prestigieuze blijft mijn deelname aan de Solheim Cup in 1992, in Dalmahoh (Ecosse), met de eerste Europese overwinning in het evenement.

En je beste kaart?

De 64 die ik tekende in de laatste ronde in München om de German Open te winnen ...

Florence Descampe - © Franck Crudo

Je hebt op jonge leeftijd je eerste overwinning behaald, maar je hebt ook je carrière voortijdig beëindigd. Om welke redenen?

Ik heb heel vroeg gewonnen. Vanaf mijn twintigste moest ik in Europa nr. 20 of 3 zijn. Dus ik vertrok veel te jong naar de Verenigde Staten, waar ik vanaf het begin heel goed speelde en mijn eerste toernooi won in mijn 4e klas.^e deelname aan het LPGA-circuit (de McCall's Classic in Vermont).

Maar al snel begon eenzaamheid op me te drukken, vooral omdat ik graag uitga, naar een restaurant ga. Bovendien was er destijds geen internet, geen mobiele telefoons ... Gelukkig kon ik het goed vinden met mijn winkelwagentje Mark Fulcher, die nu van Justin Rose is.

1992 was echter je beste seizoen met deze overwinning op het Amerikaanse circuit en je deelname aan de Solheim Cup ...

In feite, omdat ik niet goed in mijn hoofd zat, begon ik mijn golf in 1993 te verliezen. Technisch gezien was mijn swing een machine gevormd door David Leadbetter. Tot 1992 had ik nog nooit een snee gemist. Toen begon ik het te missen, het vertrouwen te verliezen, mezelf te veel vragen te stellen. En daar is het de vicieuze cirkel. Als je de bezuinigingen mist, blijf je op de toernooien zonder te spelen op zaterdag en zondag, en begin je te gokken. Als je ranking daalt, word je woensdag niet meer uitgenodigd voor de pro-am om de cursussen te herkennen. Je kunt maar 9 holes tegelijk spelen. Je vertrekt bij zonsopgang omdat de beste tijden zijn gereserveerd voor de beste spelers ...

Heb je er spijt van dat je carrière zo snel is beëindigd?

Nee, omdat ik hierdoor een gezin kon stichten en drie geweldige kinderen kon krijgen. De enige spijt is dat ik niet alles heb geweten wat ik nu weet en niet in Europa ben gebleven. Ik nam de verkeerde weg ...

Over dit onderwerp lijkt het erop dat de grote Severiano Ballesteros u zelfs wat advies heeft gegeven ...

Ja, ik zat toen hele dagen op de driving range bij Leadbetter en Ballesteros kwam met me praten. Hij vertelde me dat ik meer met gevoel moest spelen, dat mijn swing te mechanisch was. A posteriori zeg ik tegen mezelf dat hij gelijk had.

Hoe verklaar je dat het vrouwencircuit tegenwoordig zo veel moeite heeft om sponsors te vinden en te bestaan ​​in vergelijking met het mannencircuit, in tegenstelling tot bijvoorbeeld tennis?

Ik zei dat vijfentwintig jaar geleden en ik ben niet van gedachten veranderd over het onderwerp: ik merk dat het Europese circuit destijds erg slecht werd beheerd. IMG had voorgesteld om het deelnemersveld in de toernooien te verkleinen om het spektakel selectiever en aantrekkelijker te maken, maar dit werd geweigerd. IMG heeft zich teruggetrokken. Sindsdien is de Tour nooit van de grond gekomen.

En dan, het moet gezegd worden, hebben we tegenwoordig veel Aziatische spelers aan de top van het klassement die niet echt charismatisch zijn, die niet praten. Ze zeggen hallo tegen je op 1, tot ziens op 18, dan vertrekken ze.

In mijn tijd waren er echte persoonlijkheden zoals Laura Davies, Catrin Nilsmark en vervolgens Annika Sörenstam ...

Belgisch golf daarentegen doet het best goed en komt regelmatig uit goede spelers ...

Het is waar. Onder de meisjes hebben we vandaag Laura Gonzales en Chloé Leurquin. Bij de jongens speelde Nicolas Colsaerts een zeer belangrijke rol. Hij baande de weg. Hij is een zeer genereus persoon die jongeren adviseert en helpt, zoals Thomas Detry en Thomas Pieters, met wie hij dezelfde coach deelt (Jérôme Theunis en Michel Van Merebeeck).

Pieters en Detry kregen ook steun van hun regionale federatie en trokken voor hun universitaire opleiding naar Illinois. Net als de jonge mensen die arriveren, zoals Adrien Dumont de Chassart en Giovanni Tadiotto.

Heb je onlangs je clubs uit de kast gehaald?

Ja, ik ben twee jaar geleden teruggekeerd naar golf, vooral om deze angst te overwinnen die ik voelde toen ik het circuit verliet. Ik dacht aan te veel dingen voordat ik typte. Tijdens mijn herstel heb ik lessen gevolgd bij Jérôme Theunis. Vandaag is het allemaal leuk, ik ben niet meer bang. Vroeger had ik een trainer die voor mij speelde (David leidt beter). Vandaag speel ik ...

Wat is je nieuwe leven?

Ik heb de rol van ambassadeur voor Las Colinas. Het is een erg leuke plek, met een vriendelijke sfeer en zeer goed personeel. Ik help hen om de cursus in België te promoten, in het bijzonder door kwalificatiewedstrijden te organiseren voor de Copa Las Colinas, die elk jaar plaatsvindt.

Sinds mei 2017 ben ik ook ambassadeur van de World Amateur Tour, georganiseerd door Jean-Charles Cambon. We spelen op de mooiste golfbanen ter wereld (China, Zuid-Afrika, Dominicaanse Republiek, Portugal, Spanje, Schotland). Ik begeleid de spelers op de holes, overleg met ze, speel een beetje de rol van mental coach, ik vind het geweldig!

Bij deze gelegenheid heb je de route van de Turnberry kunnen herontdekken die, naar ik meen, je tijdens je carrière geen geweldige herinnering heeft nagelaten ...

Ik herinner me dat ik daar 4 toernooischoten moest maken om uit een bunker te komen. Ik had tranen in mijn ogen, ik heb in mijn carrière maar twee keer gehuild. Tientallen jaren later keerde ik terug naar deze beroemde bunker, alleen aan het eind van de dag. Het was een soort pelgrimstocht ... (lacht)

Interview door Franck Crudo