©Marguerite Bornhauser

Sinds de herfst overziet ze op uitnodiging van het Rmn – Grand Palais de ruimtes van het Grand Palais en werpt ze een resoluut niet-documentaire en eigentijdse blik op het monument: gedomineerd door kleur, licht en de zoektocht naar detail, haar werk onthult het onzichtbare en sublimeert de trivialiteit van de enorme elektrische leidingen die de bouwplaats doorspitten met objecten die daar toevallig zijn gestrand. Ze verzamelt er ook een aantal - bouten, hangsloten, borden en toegangskaarten uit een andere tijd - in een proces van plastic experimenten.

Het eerste hoofdstuk van deze carte blanche, die loopt tot 2025, omvat 15 filmfoto's en video's, die de kunstenaar tijdens zijn bezoeken gewoon met zijn telefoon maakte. Het getuigt van de ontdekking en verwondering van de kunstenaar op de bouwplaats, van het gevoel "deel uit te maken van een moment in de geschiedenis", in het hart van een decor dat wordt ervaren als dat van een theater, een quasi-cinematisch universum. Dit eerste moment van de site was dat van het schoonmaken, het stelde de kunstenaar in staat om geleidelijk de opgravingen van de verflagen op de muren, van materialen die tot nu toe onzichtbaar waren, van puin op de grond vast te leggen. Elk van deze vastgelegde objecten wordt op een gedecontextualiseerde manier gepresenteerd, in een bijna abstracte benadering zonder ruimtelijke aanwijzingen.

Fragment uit het gesprek tussen Marguerite Bornhauser en Chris Dercon, april 2022

CD: Weet je dat alles wat je in het Grand Palais fotografeerde, zoals bij de opgravingen, zal verdwijnen?

MB: Maar dat is het, het is dit idee dat prachtig is en het is van toepassing op fotografie in het algemeen, alles zal verdwijnen en er zullen - voor een tijdje - de beelden blijven om ze te laten duren. Ik heb de indruk een historisch moment te beleven en een ongelooflijke kans te hebben om deze permanente evolutie te zien. Want elke keer dat we komen, is het zo anders! In het dagelijks leven zijn er maar weinig gelegenheden om zo'n snelle en monumentale transformatie van een plek in zo'n korte tijd te zien.

CD: Wat ook heel interessant is aan je werk, is dat je foto's soms een heel klassiek thema hebben, namelijk de vouw. Er is ook de vouw tussen twee foto's als je ze in een tweeluik naast elkaar plaatst. En elke keer, in de patronen, is er de vouw. Waarom deze fascinatie?

MB: Eigenlijk hou ik van confrontaties, tegenstellingen. Ik vind het leuk dat dingen niet helemaal met elkaar in overeenstemming zijn. En dus is het tweeluik voor mij een manier om twee dingen tegenover elkaar te stellen. Sterker nog, ik denk niet dat ik echt hou van de relatie met schoonheid die te esthetisch, te glad is, ik hou van het idee dat er elementen zijn die een pauze creëren die je doet afvragen. De vouw is voor mij een mini visuele breuk, associaties van vormen van kleuren, die verbazen, die niet natuurlijk zijn.

CD: Is er iets mis?

MB: Dat is het! En de vouw, dat is het eigenlijk. Als we een vouw in onze kleding hebben, willen we die gladstrijken, en dat is wat mij interesseert: destabiliseren met kleine details, de realiteit rimpelen om het naar iets vreemds, poëtischer te brengen.

het hele gesprek is te vinden op de website van het Grand Palais

Om te lezen ons laatste artikel over hetzelfde onderwerp:

Anselm Kiefer Voor Paul Celan tentoonstelling in het Grand Palais Éphémère