Emilie Alonso – fotocredit Tristan Jones/LET

Hallo Emilie, je bent geslaagd voor de cut en eindigde op 57^e afgelopen weekend in Praag, voor de hervatting van LETAS. Wat zijn je doelen voor dit einde van het seizoen dat zeker niet is zoals de andere?

Het is heel moeilijk om doelen te stellen. We weten niet zo goed hoeveel toernooien we zullen kunnen spelen, en welke. We hebben twee dagen geleden vernomen dat de Terre Blanche Ladies Open, gepland voor begin oktober, is geannuleerd. Ik heb geen prestatiedoelen. Met mijn team in Spanje stellen we onszelf eerder technische, fysieke doelen en het omgaan met emoties. Tijdens mijn eerste hersteltoernooi, afgelopen weekend, wist ik een beetje waar ik was. Om verder te komen, vroeg ik ook om mijn eerste banklening om een ​​trackman te kunnen kopen...

Een banklening om een ​​trackman te kopen? Hoeveel kost het ?

In de 23 euro, zelfs als de Tour ons een kleine korting geeft. Ik heb ook een Whoop, een armband waarmee je onder andere gegevens over je hartslag kunt verkrijgen. Veel spelers zoals Rory McIlroy, Jon Rahm, Romain Langasque gebruiken het. Dit is erg handig voor het beheren van herstel. Ik zie hoeveel invloed mijn emoties op mij kunnen hebben op dit niveau, omdat ik me realiseerde dat mijn hart de avond voor een toernooi 000 slagen per minuut sneller klopt dan normaal. Deze armband kan ook helpen bij het opsporen van gevallen van covid, omdat het lijkt alsof wanneer je nog drie keer per minuut ademhaalt, dit een van de symptomen is.

Het is al moeilijk genoeg om in Europa de kost te verdienen voor een golfer, maar dit jaar moet vreselijk zijn voor jou en alle spelers op het circuit...

In werkelijkheid. Sinds enkele maanden verdienen we helemaal niets vanwege de gezondheidscrisis. Gelukkig mag ik op de golfbaan van Vanade wat lessen geven zodat ik wat geld in het laatje kan brengen, wat heel aardig van ze is. Ik wil ze bedanken. Net als de golfbaan van Opio-Valbonne, die me mijn eerste arbeidscontract als leraar secundair onderwijs opleverde. Ze hebben me ook veel geholpen, vooral tijdens mijn amateurcarrière, het is al vele jaren mijn oefenterrein. Ik wil ook graag iets zeggen over de golfbaan van Valescure, waar ik al speel sinds mijn twaalfde.

U noemde uw team in Spanje. Kun je ons meer vertellen?

Vorig jaar speelde ik een toernooi in India op een prachtige baan en ik had er het niveau niet voor, mijn ballen gingen alle kanten op, ik was helemaal de weg kwijt. Ik nam contact op met mijn vriend Jon Rahm, met wie ik op de universiteit in Arizona zat, om erachter te komen of hij een coach had om me te adviseren. Hij verwees me door naar Marta Figueras Dotti, voorzitter van de LET-commissie en tekende de overeenkomst met de LPGA. Ze is een voormalige speler op het Amerikaanse circuit die een academie heeft vlakbij Madrid, bij de Real Sociedad Hipica Espanola Club de Campo. Dus ging ik naar haar toe en ik was meteen onder de indruk van de faciliteiten. Er zijn twee verschillende banen, een chipping green van 30 meter, drie putting greens met zeer verschillende hoogteverschillen. Ze was bij Miguel (Fajardo), haar assistent, en ze vroegen me om wat oefenballen te slaan. Na drie ballen stopten ze me meteen en vertelden me dat er veel dingen waren om te herzien, dat ik minstens acht maanden werk te doen had, dat het niet mogelijk was om zo te golfen (lacht)!

Je bent niet voor niets gekomen...

Je gelooft niet zo goed. Toen ik naar mijn swing keek, vroeg de fysieke trainer van de academie, Eduardo Carnero, me of ik schouderpijn had, wat ik deed. Toen hij de zolen van mijn schoenen zag, vertelde hij me dat mijn enkels pijn moesten doen. De man kende me helemaal niet en kende al mijn problemen! Dankzij een verstevigings- en rekprogramma voor mijn schouder verdween mijn pijn in twee weken…

Wat was er technisch aan de hand?

Oh, een heleboel dingen, niets klopte eigenlijk (lacht). Ik passeerde de club, ik rolde met mijn handen, zelfs de eerste dertig centimeter van mijn start was niet goed…

Het lijkt erop dat je op 10-jarige leeftijd al Bach-concerten op de piano kon spelen. Het is waar ?

Ja. Ik begon met piano toen ik 3-4 jaar oud was omdat mijn ouders muzikanten zijn. Ik stopte rond 12 uur, omdat ik op dat moment elke dag 2 uur piano en 2 uur golf deed. Ik moest een keuze maken en ik hield van golf. Vanaf mijn tweede jaar stond ik in de halve finales van de Franse kampioenschappen, voordat ik ze twee jaar op rij won. Ik wilde er heel snel mijn werk van maken. Ik had geluk, want mijn ouders steunden me. Ze zeiden tegen mij: oké, we steunen je 100% maar je moet je golf 100% leven.

Je ontdekte golf op 10-jarige leeftijd?

Ja. En op 11-jarige leeftijd, na een jaar golfen, was ik 3,5 index. Ik ging de recordboeken in voor de snelste progressie ter wereld, in het gezelschap van Tiger Woods en Annika Sorenstam! Plots nam Nick Faldo contact met me op om lid te worden van zijn stichting (Kleine droom), die de beste hoop te hulp kwam. Ik speelde met hem op de golfbaan van Divonne en hij maakte geld vrij zodat ik kon trainen. Ik ben hem veel verschuldigd.

Wacht... 3,5 index op 11-jarige leeftijd na een jaar golfen. Heb je een idee voor onze lezers en de miljoenen licentiehouders die elk jaar roeien om een ​​of twee indexpunten te schrappen?

Weet je, er zijn maar weinig autodidactische golfers. Het eerste advies dat ik elke keer geef, is om lessen te volgen en te oefenen. Er is geen geheim, het is de beste manier om snel vooruitgang te boeken. Gamine, tijdens mijn eerste Franse kampioenschap miste ik de cut met een punt door een putt met een meter te missen. Ik zei nooit meer. Elke dag begon ik 100 meter putts of 50 drives te slaan. Zo ging ik zo snel vooruit, door veel herhalingen te doen. Er zijn maar weinig kinderen die op deze leeftijd zoveel trainen. Ik werd heel jong begeleid, ik had ook een voorliefde voor competitie en een leergierigheid.

Je hebt vier jaar aan de Arizona State University in de Verenigde Staten gestudeerd. Hoe heb je deze ervaring beleefd?

Om eerlijk te zijn ging het in het begin niet goed, vooral omdat ik in de loop van het jaar kwam, omdat ik in de Solheim Cup junior moest spelen. Dus ik kon niet bij het team komen, ik voelde me een beetje aan de kant gezet, ik was de nieuweling. Bovendien had ik geen auto en mijn kamergenoot, het meisje met wie ik mijn kamer deelde, had een vriendje van een drugsdealer. Ik ging alleen in een appartement wonen en daarna ging het veel beter. In de daaropvolgende jaren zeiden we met mijn vriend Noemie Jimenez tegen onszelf dat het belangrijk was om nieuwkomers te verwelkomen en op hun gemak te stellen zodat ze niet meemaakten wat wij meemaakten.

Wat is op 26-jarige leeftijd de beste herinnering aan je jonge carrière tot nu toe?

Op 18-jarige leeftijd de Junior Solheim Cup in Knightsbrook (Ierland) hebben gespeeld. Op mijn 14e en 16e was ik al heel dicht bij de kwalificatie. De Ryder of de Solheim is de droom van elke professionele golfer. Het is echt geweldig, er is de sfeer, de teamgeest, de kleedkamer met onze namen, overal supporters, we worden behandeld als de profs... Daarna was er de echte Solheim Cup en de spelers namen ons mee in de touwen, ze aten 's avonds met ons. Carlota Ciganda en Azahara Munoz, met wie ik het laatste deel drie jaar eerder op de Mediterrane Spelen had gedeeld, herinnerden zich mij en vroegen naar mij. Zij waren degenen die Arizona State adviseerden mij te rekruteren.

En je ergste herinnering?

Toen ik 16 was, moest ik stoppen met werken bij Benoit Ducoulombier. Ik begon minder goed te spelen, mijn niveau zakte. Ik gaf kaarten terug van 85, 90, ik miste de bezuinigingen, terwijl ik voorheen -5 stuurde. Het was een periode die ik slecht heb meegemaakt.

Uw droomgolfer?

Er zijn er twee. Deelnemen aan de Solheim Cup natuurlijk, vooral omdat ik die als junior speelde, vooral met Céline (Boutier). En dan winnen bij Evian. Daar sloeg ik mijn eerste golfbal, terwijl mijn ouders daar een concert speelden. In mijn eerste jaar bij Jabra eindigde ik als 8^e.

Wat is je sterke punt?

zetten. ik hou van zetten (lacht)! Ik put over het algemeen goed onder druk. Afgelopen weekend in Praag, tijdens de 2^e ronde stopte ik tijdens de eerste twee holes twee snaren van 8 meter in. Julien Brun, met wie ik begon te golfen in Valbonne, noemt me "La Fourreuse" (lacht). Ik denk dat putten het meest emotionele onderdeel van golf is. Bekijk Jon Rahm's 20-yard putt in de play-off van afgelopen zondag bij het BMW Championship. Wauw!

Ken je hem goed?

We brachten drie jaar samen door op de universiteit in Arizona. Ze is een mooi mens. Als hij wint in Muirfield Village, sms ik hem dat ik hem wil feliciteren, ook al moet hij duizenden berichten hebben ontvangen. En hij komt binnen twee uur bij me terug. Hetzelfde als ik hem vraag of hij een goede coach voor mij weet, hij antwoordt binnen een uur. De man is wereld nummer 1 en neemt de moeite om een ​​vriend van de universiteit te antwoorden. Hij is een waardige man, ik ben dol op hem.

Uw zwakke punt?

De stress (lacht)! Het is de laatste tijd mijn zwakke punt geweest, hoewel ik in staat ben om de overwinning binnen te halen. En dan schiet ik niet ver genoeg. Dat is een van mijn doelen, macht verkrijgen. Tegenwoordig kunnen we ons op het vrouwencircuit niet langer een balsnelheid van 91 kilometer per uur veroorloven. Op de LPGA is het gemiddelde 94, sommige halen zelfs 100 mijl per uur. Dat is 20 meter meer en twee klaveren verschil bij aankomst, we spelen niet meer op dezelfde baan.

Je had het over stress. Wat zijn je sleutels op mentaal niveau als je een zeer belangrijke putt moet slaan, waardoor je veel geld kunt winnen of verliezen op de 18?

Ik probeer wat stabiliteit te vinden in mijn routine die vrij traag is, ook al heb ik onlangs een testputt gemaakt. Ik probeer dan vooral mijn hoofd niet te bewegen, statisch te blijven. Als je lichaam beweegt tijdens het putten, verlies je nauwkeurigheid. En dan heb ik positieve gedachten. Ik zeg tegen mezelf: ik zal het teruggeven, ik zal het teruggeven, ik zal het teruggeven...

Je beste score?

-7 in matchplay tegen Damien Perrier op de Rennes Saint-Jacques golfbaan, tijdens de Orangina Bowl. Ik ben ook de speler die het meest aan deze competitie heeft deelgenomen, precies vijf keer. Anders speelde ik -6 op Bossey of -5 op de Spanish Open in Jerez.

Heb je ooit een hole in one gedaan?

Ik heb er zes gemaakt. De eerste, ik was 13 jaar oud, was op hole nr. 5 van Saint-Andréol: een hybride schot van 150 meter. Meer recentelijk overkwam me iets ongelooflijks op de golfbaan Opio-Valbonne, de golfbaan voor mijn leven, de golfbaan waar ik heb leren spelen. Ik boks een 6 ijzer op de 5 hole en ik walg bijna omdat er niemand is om het te zien (lacht). Ik stuur de foto naar mijn ouders en mijn vader brengt me in de war door me te vertellen dat er geen getuigen zijn. De volgende dag vergezelt hij me op de 9 holes van de return, en daar voer ik direct een ijzer 6 in op de 11! Twee holes in één dag op dezelfde baan krijgen zal niet veel mensen zijn overkomen.

Is er een speler die je bewondert?

Er is duidelijk Jon Rahm, want we hebben samen mooie momenten beleefd. En dan Rory McIlroy. Ik speelde lang geleden een Pro-Am met hem in Saint-Nom-la-Bretèche. Hij was jong en had nog steeds zijn Rory-kapsel (lacht). Hij ziet een 14-jarig meisje aankomen van de rode ballen, hij moet zichzelf hebben voorgehouden dat de dag waarschijnlijk lang zou duren. Onderweg is er een moment waarop ik een birdie ketting en dan een adelaar. Ik vertrok ongeveer vijftig meter voor hem vanaf de rode en bij de oprit kwamen onze ballen naast elkaar terecht. Hij zei tegen me: nou, we hebben een chipwedstrijd, wijs me de weg. En daar voer ik mijn chip van 20-25 meter in! Ik plaag hem een ​​beetje door hem te vragen me te laten zien wat hij in zijn buik heeft en… hij geeft de chip op zijn beurt terug! We hadden een "high five" en een "knuffel", we stierven van het lachen. Ik herinner me dat hij niet naar de prijsuitreiking kon komen en me zijn nummer gaf, zodat ik hem kon laten weten of we de Pro-Am hadden gewonnen. We hadden gewonnen en hij had trouwens op mijn bericht gereageerd.

Hoe zit het met vrouwen?

Ik hou echt van wat de Korda-zussen doen, vooral de swing van Nelly. En dan, het is niet origineel, maar er is ook Annika Sörenstam, zij bracht een revolutie teweeg in het vrouwengolf.

Wat is volgens jou de meest voorkomende fout bij amateurs?

Ze maken allemaal een "overjas". Ze snijden allemaal als je dat liever hebt (lacht). Ze wachten ook om stopcontacten te maken om naar een leraar te gaan. Anders houden ze niet van putten, ze willen absoluut de bal optillen. En meestal is het altijd de schuld van de cursus als ze missen (lacht). Serieuzer, wat ik amateurs zou aanraden is om een ​​routine te creëren voor maar ook na hun zet, probeer na elke slechte zet te begrijpen wat er mis is gegaan en werk ook aan de strategie. Als je geen routine of strategie hebt op een baan, is het altijd ingewikkelder om goede scores te geven. Als je meteen voor de bal komt en raakt, zonder rekening te houden met de wind, de plaatsen waar je niet mag missen, enz., kun je heel snel punten verliezen.

Iets over uw sponsors?

Ik word gesponsord door verzekeringsmakelaar Verspieren en Crescendix. Tijdens mijn amateurseizoenen waren er de stichtingen Little Dream en Sport For Life. In die tijd was de familie Lacoste ook erg behulpzaam met kledingsponsoring. Ik denk ook aan Jacqueline Baqué, de kapitein van de golfbaan van Valescure, die me rekruteerde toen ik 12 jaar oud was. Ze heeft een herborist in Saint-Raphaël, Naturshop*, en ze voorziet me van alle voedingssupplementen die de bloedsomloop bevorderen en mijn immuunsysteem versterken. Ze zijn allemaal essentieel geweest in mijn carrière en maken deel uit van mijn leven.

Wat zijn behalve golf uw interesses?

Ik heb veel. Mijn moeder geeft muziektheorieles, ik zing graag. Ik wandel ook in de bergen met mijn vriend. De vorige keer legden we 26 km af in zeven uur. En aangezien mijn vader Spaans is, dans ik graag op Latijns-Amerikaanse muziek.

Interview door Franck Crudo

https://emiliealonso.com/

*https://www.naturshop.fr/