Typisch Brits! Afgelopen maandag gewonnen door de Amerikaan Zach Johnson, de 144e editie van de British Open heeft zoals vaak regen, wind, koude kiekjes of bloemlezingen, spanning en ook spijt opgeleverd... Want op het legendarische parcours van Saint-Andrews hebben velen van hen ervaring opgedaan tijdens een met een dag verlengde editie vanwege de moeilijke weersomstandigheden. Wat in Schotland een tautologie is...

Te beginnen met ons Frans. Een mooi bataljon van vijf spelers (Lévy, Dubuisson, Wattel, Jacquelin en Langasque) – een ongekend aantal op dit niveau – ging donderdag op pad om de beroemde Claret Jug aan te vallen. Op zondag, na de cut, was er nog maar één overlevende over, gepasseerd tussen de kogels en de windvlagen: Romain Langasque, een veelbelovende 20-jarige speler, kwalificeerde zich voor de Open (zoals de Engelsen zeggen) dankzij zijn overwinning bij de British Amateur een maand eerder. Een toernooi dat hij uiteindelijk op de 65 zal eindigene plaats, naast een zekere Ernie Els in het bijzonder…

De andere Fransen zullen zich bij wijze van spreken troosten door te denken dat ze naast een zekere Tiger Woods op het ereveld vielen. De beste speler aller tijden (samen met Nicklaus) ging opnieuw door een lange weg van het kruis, die werd gevreesd door zijn tweede schot van het toernooi: een wigschot ... in het water. Met een score van +7 na twee dagen eindigde de voormalige nummer 1 van de wereld opnieuw onderaan het klassement, voor slechts zeven spelers, inclusief oude glorie (Tom Watson, Mark Calcavecchia, Nick Faldo) of een hobbyist. Zal de Tijger weer brullen of is hij voor altijd verloren voor de zaak? Er blijven vragen en twijfels.

In de straal van spijt denken we ook aan Dustin Johnson. Na de laatste US Open slecht te hebben geredigeerd door drie putts te nemen op 3,50 meter op de 18e, leidde de atletische Amerikaan de troep halverwege, op zondagochtend in Saint-Andrews, voordat hij geleidelijk erodeerde door regen en wind (49e Eindelijk).

Tijdens de laatste ronde op maandag is het ongetwijfeld Phil Mickelson die van alle spelers die bovenaan het klassement verschenen de minste spijt zal ervaren. Vertrokken in de ochtend in 45e stond Phil the Thrill (zoals de Amerikanen zeggen) aan het begin van de middag dankzij de eerste 16 holes op -6 twee schoten van de leiding. Gedwongen om alle risico's te nemen op de laatste twee holes om te proberen een plaats als voorlopige leider te bemachtigen, stuurde de winnaar van de British Open 2013 zijn drive van hole nr. 17 ​​- een van de moeilijkste ter wereld - op de balkon van het naburige hotel. Schaderapport: geen gebroken glas maar één out of bounds en een driedubbele bogey.

Kort daarna was het een andere voormalige winnaar van de British Open die aan de top van het klassement verscheen: de Ier Padraig Harrington, vermist sinds 2009, het jaar waarin hij het ongerijmde idee had om een ​​swing te willen wijzigen die nog drie Majors. Drie birdies op de eerste 5 holes… maar vier bogeys en twee dubbele bogeys op de volgende 13, de Ier verdween weer van de radar.

Nogmaals spijt voor Paul Dunne. Deze 22-jarige Ier was co-leider aan het einde van de derde ronde en kon geschiedenis schrijven door de eerste amateur te worden die de British Open won sinds een zekere Bobby Jones in 1930. Maar nadat hij zijn clubs met de behendigheid van de beste profs op de golfplaneet gedurende drie ronden, liep Dunne vast op de laatste dag en vermenigvuldigde de toppen en krassen om zijn amateurkostuum weer aan te trekken. Resultaat: een kaart van 78, de slechtste getekende de laatste dag

Spijt altijd voor Adam Scott. Slechts één schot uit het hoofd gepunt, de Australiër miste een putt van… 20 centimeter. Ja Ja, het is mogelijk!

Spijt voor Jordan Spieth. Dankzij een snaar van 12 meter op hole nr. 16 nam de winnaar van de Masters en de US Open de leiding in het toernooi en kon hij zich een derde overwinning op rij in een Major en zelfs een mythische Grand Slam voorstellen. Maar een mislukte putt vanaf 1,80 meter op de 17e en een wedge shot met te veel backspin op de 18e verbrijzelde de droom van de Texaan, de onbetwiste beste speler ter wereld sinds het begin van het jaar.

Spijt voor Jason Day, waarvan het wederom niet de dag was. De Australiër, vaak geplaatst in een Major maar nooit een winnaar, kwam maandag opnieuw dicht bij de Graal. Door een paar centimeter te missen, te kort in de lijn, een putt voor birdie die hem naar de play-offs zou hebben gestuurd, veroorzaakte de nummer 9 van de wereld bijna de woede van Thomas Levet voor zijn microfoon op Canal+: "Hij heeft geen het recht om short te gaan op een putt om de British Open te winnen! Het maakt niet uit dat hij daar drie meter boven het gat uitsteekt…” In het licht van zijn terneergeslagen uitdrukking kan men zich voorstellen dat Day op dat moment min of meer hetzelfde dacht…

Tot slot spijt voor Louis Oosthuizen en Mark Leishman, beiden verslagen door Zach Johnson in de play-offs. Vooral voor Leishman trouwens. Met een voorsprong van twee slagen aan het begin van de 16e had de Amerikaan al een vinger aan de Claret Jug. Maar een gemiste putt van 1 meter en vervolgens een bogey op de 17e wonnen het van een ondergewaardeerde maar consistente speler die vaak bovenaan de ranglijsten stond.

Het was uiteindelijk een landgenoot met een gelijkaardig profiel die deze knotsgekke dag zonder spijt afsloot: Zach Johnson. De officiële dubbelganger van keizer Commodus in "Gladiator" (gespeeld door acteur Joachim Phoenix), winnaar van de Masters in 2007, trad zo toe tot de besloten clan van dubbele winnaars van een Grand Slam-toernooi. Een verdiende beloning voor een van de meest ondergewaardeerde spelers op het circuit, lid van het Amerikaanse Ryder Cup-team en elf jaar lang nummer één in de top 60 van de wereld. Een monster, niet van kracht maar van regelmaat (85% van de fairways geraakt tijdens het toernooi, 75% dit jaar) en een van de scherpste games op het circuit.

Frank Crudo